Ik heb email-Naikan gedaan, en ik ben veranderd 

幸福ニュース（しあわせニュース）第664号　2015年10月25日© Shinko Oyama

Ik heb van alles geprobeerd, en tenslotte ook Naikan ...

Door Naikan te doen heb ik in mezelf heel onvermoede ontdekkingen gedaan en mijn manier van leven is helemaal veranderd. Ikzelf ben veranderd. De manier waarop ik de dingen voel is veranderd.

Ik heb altijd al willen veranderen. En dat kon niet snel genoeg gebeuren. Ik wou mezelf veranderen en er moest toch iéts bestaan waardoor ik zou kunnen veranderen.

Ik heb alles geprobeerd. Ik heb bergen boeken gelezen, ik heb gemediteerd en ik heb geprobeerd om positief te denken. Ik ben naar Shinto schrijnen en naar Boeddhistische tempels gegaan, ik heb gebeden tot godheden en boedda's, en ik heb over mij gebeden laten uitspreken.

Wanneer ik hoorde zeggen: "Dankbaarheid is iets goeds," heb ik voor alles en nog wat zonder beperking dank gezegd. Wanneer iemand mij zei dat een beleefde manier van spreken goed was ging ik mij zelfs in droeve momenten inbeelden dat het leuk was. Maar zo lang je alles alleen maar met je verstand begrijpt en er geen echt diep ontwaken mee gepaard gaat blijft je hart zoals voorheen, vol van ontevredenheid over anderen en vol van zelfhaat.

Je maakt je bezorgd over hoe de anderen naar je kijken. Je wil wel onder een deksel wegduiken en schuilen, en je koopt nog maar eens een nieuw boek, en je hoopt dat je nu de weg gevonden hebt naar een aangenamer leven en je doet wat het boek je vertelt. En tenslotte struikel je telkens weer op dezelfde plaats.

Wat je ook doet, er verandert niets. Je bent niet ongelukkig maar ook niet gelukkig. Als je dan bedenkt dat dit op die manier heel je leven zal blijven duren, elke dag weer, dan lijkt je dat zo vervelend, zo vervelend dat je wel zou willen sterven. Ik heb dikwijls op die manier gedacht.

Ik kreeg een folder over Naikan in handen en ik vond het wel interessant maar ik kon mezelf er toen niet toe brengen om onmiddellijk aan die uitdaging te beginnnen. Stel dat ik Naikan zou doen en dat er daarna weeral niets zou veranderd zijn, dan vreesde ik dat ik dat misschien wel helemaal niet meer zou kunnen te boven komen.

Dat is de verklaring waarom ik mij bij mijn inschrijving voordeed alsof ik gewoon maar wat nieuwsgierig was (sorry Mr. Oyama!)  Ik wou niet dat men dacht dat ik echt iets van Naikan verwachtte, en ik wilde eigenlijk zelf ook niet denken dat ik er echt iets van verwachtte.

Een grote ontdekking om te beginnen

Maar toen ik mij op de introductiedag (Nota van vertaler : iedereen die een maand e-mail Naikan begint wordt uitgenodigd naar een introductiedag vooraleer er mee te starten) toch aan Naikan waagde werd ik nog dezelfde dag met een grote ontdekking beloond: mijn moeder was mij altijd nabij geweest en zij had mij graag gezien. Ik was het zélf geweest die die liefde van moeder in de weg gestaan had, ik was het zelf geweest die afstand gecreëerd had en die van recht krom gemaakt had.

De zon was altijd vlakbij geweest maar ik had zelf naar eigen willekeur wolken gecreëerd en regen doen vallen. En dan kloeg ik dat er mij geen licht bereikte en dat het duister was.

Mijn slachtofferrol binnen de relatie met mijn moeder had ik helemaal zelf gecreëerd en gespeeld. Toen ik dit begon in te zien kreeg ik het gevoel dat mijn eigen harde schelp van mij losliet.

En toen dacht ik: "Als ik na deze introductiedag verder Naikan blijf doen kan ik misschien mijn zelfgemaakte pantser doorbreken, misschien komt er dan wel echt verandering."

Ik kon die dag niet onmiddellijk het inschrijvingsgeld betalen maar ik mocht toch reeds 's anderendaags met email-Naikan beginnen. Dank hiervoor. En elke dag, telkens ik Naikan deed, vielen er stukken van mijn pantser weg.

De ommekeer

En dan kwam ik aan het onderzoek van mezelf in de relatie tot mijn vader in de periode van het hoger middelbaar. Ik zette in die periode een gekleurde bril op waarmee ik het beeld van de liefde van mijn vader vervormde. "De houding van vader is overbeschermend en te bemoeizuchtig", dacht ik.  De oorsprong van die gekleurde bril had niets te maken met slechte vrienden. Ik heb nu begrepen dat er gewoon ooit eens één woord geweest is dat me toen zo heeft doen denken.

Mijn vooroordelen werden in één slag omgekeerd, zoals in een spel Othello het zwart ineens allemaal omkeert en wit wordt. Dat gevoel van die ommekeer is iets wat ik niet in woorden kan uitdrukken.

Ik heb heel duidelijk begrepen dat de oorzaak van alles te vinden was in de manier waarop ik de zaken interpreteerde, in mijn vooroordelen.

Ik leerde inzien dat, als ik kalm en objectief nadacht over zaken waarover ik verbitterd was of over zaken die ik absurd gevonden had, het er altijd op neerkwam dat ik zelf op een of ander ogenblik een vooroordeel in het leven geroepen heb.

Naikan over het eigen lichaam

Daarna deed ik Naikan over mijn eigen lichaam. Het is dank zij dit lichaam dat ik in staat ben om mij van alles bewust te zijn en om alles te voelen.

Toen ik dat zo bedacht kon ik inzien dat niet alleen de leuke en blijde maar ook droeve en de pijnlijke gevoelens allemaal gevoelens zijn die door niets kunnen vervangen worden.

Er waren gevoelens die ik vroeger met veel moeite door "positief denken" het bestaan had willen ontzeggen. Maar sinds ik beslist heb om ook deze gevoelens onverminderd in mijn gevoelswereld toe te laten heb ik nooit meer gedacht dat alle  dagen vervelend zijn.

Voelen en leven, een wonder

Ik heb ook Naikan gedaan over mijn vijf zintuigen. Ik begrijp nu hoe overvloedig gezegend de wereld rondom mij is. Kleuren en klanken, smaken, dingen die ik kan betasten. Er bestaan oneindig veel variaties in de patronen van waarneming, en hoe meer je wil voelen hoe meer waarnemingen er op je afkomen.

Dit is ook iets wat je niet kan ontdekken als je niet leeft. Wat ben ik gelukkig. Ik zou dat gevoel nog meer willen voelen en smaken. Als je gewoon in het alledaagse leeft is daar geen speelruimte voor.

Maar toch, ik probeerde voor het slapengaan te luisteren naar de zang van de krekels, ik probeerde tijdens de maaltijd bewust te smaken wat ik aan het eten was. Alleen al door mijn gedachten daarop te richten heb ik geleerd aandachtig te leven. Ik kon gewoon alleen maar geluk voelen.

Ik was in het verleden met al mijn verstand niet in staat geweest om te veranderen, maar door mijzelf te onderzoeken is het toch gelukt. In de door mij opgespaarde herinneringen mijn eigengereide formules vinden, en ze losknopen. Dit was werkelijk een zeer zinvolle tijd.

Op het einde deed ik Naikan over mijn grootouders en ik liet mijn gedachten ook naar mijn voorouders gaan. Ik heb diep in mijn hart kunnen voelen met welke onwaarschijnlijk kleine statistische kans ik ter wereld gekomen ben en hoeveel liefde van mensen er van generatie op generatie gecumuleerd geworden is tot op het punt waarop mij dit leven gegeven werd.

Sinds ik Naikan gedaan heb maak ik mij niet meer boos tegen de andere leden van ons gezin. Het aantal keren dat ik boosheid of onrust voel is opmerkelijk verminderd.

"Het vanzelfsprekende is in feite niet vanzelfsprekend maar iets om dankbaar om te zijn."  "Ik ben nu, zoals ik ben, gelukkig." Hoe dikwijls heb ik deze woorden in allerhande boeken gelezen en erbij gedacht dat ik de betekenis van die woorden niet kon verstaan. Erbij gedacht dat ik wilde veranderen. Mijn best gedaan. En nu, door een maand Naikan te doen ben ik er eindelijk toe gekomen om de betekenis van die woorden vanuit het diepste van mijn hart echt zelf te voelen.

Over de periode van mijn pijnlijke zoektocht vooraleer ik Naikan leerde kennen denk ik nu, dat het noodzakelijk zo moet geweest zijn, dat die periode ook nodig was, voor mij. Ik denk helemaal niet dat die tijd nutteloos geweest is. Ik ben met Naikan in aanraking gekomen omdat het zo moest zijn, en ik heb het gevoel dat de timing daarvoor zo moest zijn, zoals het geweest is.

Niet met je verstand begrijpen, maar begrijpen door zelf echt te ervaren, dat gevoel is het. Wat ik in deze ene maand verworven heb is voor de rest van mijn leven. Ik zal het niet laten verloren gaan. Echt heel hard bedankt.

Het middagmaal op de Naikan-introductiedag was heel lekker. Ook daarvoor, dank u wel.

Dank ook aan de directeur van het Naikan centrum, de heer Oyama, die iedere dag mijn mails gelezen heeft.

Ik bid dat alle mensen die na mij Naikan beoefenen even mooie ontdekkingen mogen doen.