Partnergeweld

幸福ニュース（しあわせニュース）第653号　2015年7月9日「夫に暴力を振るわせる妻」© Shinko Oyama

Ik heb deze week voor de tweede maal in mijn leven een Naikanweek gedaan. Ik hoopte hiermee iets te doen aan mijn eerder zwakke gezondheid, het was dus eerder vanuit een egocentrische motivatie.

Ik herinner mij dat ik na mijn eerste Naikanervaring een gevoel van geluk gehad had. En ik was daarmee tevreden. Ik heb na die eerste week Naikan dan ook geen inspanning gedaan om dagelijks Naikan te blijven doen, en ik dacht, of meende althans, dat ik dankbaar was tegenover de mensen rondom mij, en dat ik ook teruggaf als ik iets kreeg.
Maar omdat ik mij maar bleef afvragen waarom ik ondanks alles toch altijd ongelukkig bleef, begon ik te denken dat ik nog maar eens een tweede week Naikan moest doen.

 Als ik er nu aan terugdenk, zie ik in dat de zojuist beschreven manier van denken niet klopte. "Als er iemand slecht is, dan zijn dat de anderen en niet ik," zo dacht ik, en ik laadde de hele verantwoordelijkheid voor mijn leven op iemand anders. Nu voel ik diepe schaamte om die weinig sierlijke houding van mij.

De Naikan oefeningen zelf volgden dezelfde inhoudsindeling als de eerste keer. Ik kreeg tijdens de tijd van de maaltijden ook geluidsopnames te horen, en die waren ook dezelfde als de eerste keer. Dat maakte dat het voor mij een heel goede herhaling was, waarbij mijn leerervaring dieper was omdat ik nu zaken hoorde die ik de eerste keer niet echt in mij opgenomen had.

Door die geluidsopnames kon ik de ervaring beluisteren van een groot aantal mensen die vóór mij Naikan gedaan hadden. Ik leerde uit hun woorden een aantal zaken over mijn neiging om ongelukkig te zijn. Ik som die hier even op:

1) "Wanneer ik de andere verwijten maak, hoef ik mezelf niet te veranderen.
Wanneer ik mijn energie put uit mijn haat tegenover een ander, dan doet dat die andere niets, maar dan ben ik wel mijn eigen leven aan het verknoeien."

2) "Wanneer ik de andere bekritiseer en hem wil doen handelen zoals ik dat wil, dan verander ik die andere in een boze geest."

3) "Wanneer ik het lijden van de andere helemaal beleef alsof het mijn eigen lijden is dan ben ik in de ban van een delusie."   En zo nog meer van die zaken.

Ik ben geschrokken omdat de stemmen in die geluidsopnames precies over mij aan het praten waren.

Toen een bepaalde opname het over een gezin had waarin de man gewelddadig was, spitste ik plots geschrokken mijn oren, en zette ik het geluid wat harder.

Het verhaal was dat het ook wel eens voorkomt dat iemand binnen een relatie haar man zo uitdaagt dat ze hem er toe brengt om geweld te gebruiken. Het was alsof iemand over mij aan het praten was. Ik heb tegenover mijn man echt zaken gedaan waarvoor er geen verontschuldiging of uitvlucht bestaat. Hierbij kwamen mij de tranen in de ogen.

Waarom deed ik zoiets, mijn man op stang jagen tot hij boos werd, tegen mij begon te roepen en mij zelfs verwondingen toebracht?  Ik voelde dat dit stuk van mezelf deze keer het centraal onderwerp van mijn Naikanweek zou worden.
Maar ik herinnerde mij ook hoe ik eens een aanval van duizeligheid gekregen had waarbij men mij met de ziekenwagen naar het hospitaal moest brengen. De oorzaak van die aanval is nooit gevonden, en het is ook niet zeker dat het verbaal geweld van mijn man toen de oorzaak was, maar ik had in dit verband het gevoel dat het voor mij wel eens gevaarlijk kon zijn om rechtstreeks over mijn man Naikan te doen, en zo besliste ik om Naikan in eerste instantie te beperken tot mijn moeder, vader en oudere zus.

Anderzijds heb ik de indruk dat ik toch de hele tijd ergens in mijn achterhoofd ben blijven nadenken over de vraag waarom ik toch mijn man zo uitdaagde, waarom ik zo'n gemakkelijke en lieve man in een boze geest kon doen veranderen.

Ik onderzocht dus mezelf betreffende mijn moeder, mijn vader, en omtrent het thema "liegen en stelen."  En daarbij vormde zich langzaam het beeld van een donkere kant van mij die in elk van die gevallen bleek terug te komen. Tijdens elk stadium van mijn leven had ik mijn moeder en mijn vader het leven moeilijk gemaakt, en het thema liegen en stelen had daar ook verband mee.

Die duistere kant van mij was mijn subjectief, eigenzinnig en onvolwassen begrip van "recht in mijn schoenen staan."
Ik had de anderen altijd beoordeeld vanuit de eigen en eigenzinnige maatstaf die er op neer kwam dat ik het bij het rechte eind had en dat de andere verkeerd was.

En daarbij beperkte ik mezelf niet enkel tot oordelend toezien op de andere. Ik wilde de andere bovendien ook nog corrigeren, en ik drukte mijn "waarheid" uit in woorden, vanuit een "gevoel van gerechtigheid", met andere woorden, in de overtuiging dat ik dat deed om de andere te helpen, en ik maakte de andere attent op zijn fouten.

Na het middagmaal van de vijfde dag kreeg ik rugpijn, en die pijn breidde zich langzaam uit naar de streek rond de lever. Ik heb mij laten vertellen dat zoiets psychosomatische pijn is, waarbij de hersenen in een lichaam waar voor de rest niets verkeerd aan is ontstekingsverschijnselen en dergelijke beginnen te veroorzaken omdat je echt niet wil kijken naar de verschrikkelijk lelijke eigen ziel (woede en dergelijke); door die lichamelijke pijn wordt er een scherm gecreëerd opdat die lelijkheid niet zichtbaar zou worden.

Ik had een gevoel dat ik nu heel dicht genaderd was bij de kern van mijn problemen. Ik was op dat ogenblik bezig met Naikan over mijn moeder in de periode van mijn 27 tot 30 jaar.

Dit is wat in mijn herinnering opkwam:  Een beeld waarin ik zelf verscheen in de vorm van een boze geest, waarbij ik mijn moeder bekritiseerde over haar ongedisciplineerd geldbeheer, met woorden scherp als zwaarden, waarmee ik als het ware het lichaam van mijn moeder aan stukken sneed. Ik zag een beeld waarbij mijn moeder haar ogen sloot en gewoon zonder een woord te spreken bleef zitten terwijl ze door mij met die zwaarden gestoken werd. Ik voelde op dat ogenblik heel zeker een dodingsdrang, en, ik vind het zelf verschrikkelijk om dit te zeggen maar ik had zelfs ergens een goed gevoel bij deze moedermoord. Ik denk dat ik wraak nam voor de zogezegde plagerijen vanwege mijn moeder in mijn kindertijd, die ik zelf zonder enige grond van waarheid uitgedacht had .

Ik kwam ook tot het besef dat die "verbale zwaarden" niet alleen mijn moeder kwetsten maar ook de andere mensen die ik graag zag, in ons gezin en in mijn vriendenkring. Die ontdekking was voor mij zo verschrikkelijk dat ik dat niet in woorden kan uitdrukken.

Ik denk dat ik op die manier mijn eigen verschrikkelijk verkeerde houding op mijn man geprojecteerd heb. Misschien was het wel zo dat ik hem dikwijls gedwongen heb om de functie van boze geest op zich te nemen, zodat ik mij zelf als slachtoffer kon voordoen, waardoor ik mijn eigen kwaad kon laten wegvloeien, of nog erger, op mijn man kon afschuiven.

Toen ik tijdens het gesprek met de begeleider uitsprak hoe ik ontdekt had welke onvergeeflijk kwalijke gedragingen ik gesteld had voelde ik mijn pijn wegtrekken zoals de branding op het strand langzaam wegtrekt. Dat heeft een diepe indruk op mij nagelaten.

Toen ik de volgende morgen in de tempel kwam hoorde ik voor de zoveelste keer zeggen dat "alles is zoals het is naargelang hoe je het zelf in je hart een plaats geeft."  En nu voel ik heel concreet dat het inderdaad zo is.

Toen de week ongeveer half voorbij was vertelde de begeleider mij dat het de dag ervoor volle maan geweest was. Ik keek 's avonds door het raam naar buiten en genoot van de prachtig schitterende volle maan.

Ik wil van nu af aan door het leven gaan met een hart dat open staat voor de mooie dingen, en ik wil mij inzetten voor de mensen en de maatschappij. Heel hartelijk dank voor alles deze week.