内観体験記11母の愛情© Shinko Oyama

 De liefde van mijn moeder (V 30 j.)

Ik had eerder reeds interesse in Naikan gekregen op basis van de verhalen die ik hoorde van iemand die reeds Naikan gedaan had. Ik vroeg me af hoe diep ik wel in mijn binnenste zou kunnen kijken, en hoe sterk ik dankbaarheid zou kunnen voelen.

In het bijzonder betreffende mijn moeder die overleden was had ik voor ik Naikan deed reeds geregeld tranen in de ogen als ik er aan terugdacht. Maar tijdens Naikan deed ik een onderzoek naar wat er in mijn stilaan vager wordende herinneringen verwees naar het standpunt van mijn moeder zelf. Ik was nog wel een kind toen ze nog leefde, maar ik begreep als kind niets van hoe mijn moeder zich voelde terwijl ze met de kanker vocht, en ik heb dan ook als kind geen enkel mededogen kunnen geven aan mijn moeder. Telkens als ik Naikan over moeder deed werd ik overvallen door een gevoel van droefheid en spijt.

Als ik er aan denk dat de volwassenen in mijn omgeving "het allemaal wisten", dan dacht ik dat het zo misschien beter geweest was, dat ik er niets van wist. Toen ik volwassen geworden was vertelde vader mij eens dat moeder toen ze al in een toestand was waarin ze eigenlijk niet meer uit bed mocht mij na mijn ziekenhuisbezoek tot aan de lift volgde om mij uit te wuiven, tegen de twee verpleegsters in die haar wilden tegenhouden. Moeder wist toen waarschijnlijk heel goed dat zij mij daarna nooit meer zou terugzien. Zonder dat gevoel van moeder ook maar enigszins te vermoeden ben ik toen waarschijnlijk vertrokken met een gewoon "tot morgen", en ben ik gewoon naar huis gegaan.

Toen ik daarna terug op bezoek ging lag ze dagen onbeweeglijk met de ogen open naar boven te kijken. Voor mij als kind was dat vervelend, en ik bewoog moeders arm op en neer en tikte ertegen. Ik herinner me dat haar arm toen eens plots stijf werd en niet meer bewoog, en dat ze na een tijdje het gordijn aan de andere kant begon te aaien. Vader zei haar "dat is het gordijn, het gordijn." Als kind van zeven jaar voelde ik wel aan dat er iets niet pluis was, maar dat het hier om de laatste momenten voor haar dood ging kon ik helemaal niet vermoeden.
Toen ik eens op bezoek ging en moeder voor het eerst geen woord meer tegen me sprak had ik het gevoel dat moeder die dag niet besefte dat ik gekomen was. Maar eigenlijk had moeder het wel beseft. Toen ik al in de lift stond had ze nog geprobeerd mij achterna te komen en was ze daarbij met vastgemaakte infuus en maagsonde uit het bed gevallen, waarbij ze nog een kwetsuur in haar gezicht opliep. Grootmoeder die toen bij moeder de wacht hield vertelde me later met een verdrietig gezicht: "Ze wou je achterna gaan en is daardoor gevallen." Ik begreep nog altijd de ware toedracht niet en dacht erbij: "Eigenaardig, zoiets zou moeder normaal niet doen." Maar ik voelde ook wel dat de manier van doen van de andere volwassenen heel bijzonder en raar was, en ik had een voorgevoel, maar kon niet indenken waarvan. Ik denk dat moeder na die dag binnen de week overleden is. Waarschijnlijk had ze met de dood voor ogen zo veel mogelijk tijd samen met mij willen doorbrengen. Toen ik terugdacht aan hoe moeder zich op dat ogenblik moet gevoeld hebben kon ik mijn tranenstroom niet tegenhouden. Door Naikan te doen heb ik nu echt heel goed begrepen hoe moeder zich gevoeld heeft.

Ik heb zelf nog geen kinderen, maar een van de zaken waar ik vast in geloof is dat ouders door hun dood aan hun kinderen een heleboel prachtige zaken doorgeven. Veel meer nog dan ze bij leven doen door voor de kinderen te zorgen.

Ik had het geluk dat ik een nieuwe moeder kreeg. Ik heb beslist dat ik alles wat ik voor mijn overleden moeder niet heb kunnen doen, gewoon zonder moeilijk te doen voor mijn nieuwe moeder wil doen. Naar vader toe geldt hetzelfde. En, of me dat lukt of niet weet ik niet, maar ik zou voor al de mensen die ik ontmoet in dezelfde geest dienstbaar willen zijn.

Ik ben zeer dankbaar dat ik deze gelegenheid gekregen heb. Dank ook aan de mensen die de maaltijden verzorgden, en aan de mensen van de tempel die zo goed voor me zorgden omdat ik verkouden was. Dank u wel!