Naikan van een achttienjarige met anorexia
Achttienjarige met anorexia nervosa doet Naikan
幸福ニュース 345号© Shinko Oyama
Ik heb net een week intensieve Naikan achter de rug, en ik wil nu graag mijn indrukken met u delen.
Hoe ik hier naartoe gekomen ben
Toen ik hier een week geleden aankwam was ik heel onrustig. Dat gevoel is nu volledig verdwenen. Ik kon de dag van vandaag met vrede in het hart tegemoet zien.
Ik lijd aan anorexia nervosa. Maar ik was niet naar hier gekomen met de idee dat ik er hier zou van genezen. Ik kwam Naikan doen omdat ik een sprankeltje hoop koesterde dat ik hier een aanknopingspunt zou kunnen vinden van waaruit ik zou kunnen evolueren in de richting van genezing. Dat is althans wat ik er over dacht.
Maar eenmaal hier aangekomen werd ik onrustig en ongeduldig. In mijn hoofd drong zich de idee op, en de verwachting, dat ik op het einde van deze week toch met een klein beetje verbetering naar huis zou kunnen terugkeren.
De eerste dag heb ik Naikan gedaan over mijn moeder.
Er kwamen herinneringen aan gebeurtenissen uit mijn kindertijd naar boven, maar die bleven beperkt tot enkele grotere gebeurtenissen. Terwijl ik nadacht over wat ik gekregen en teruggegeven had en hoe ik last berokkend had, merkte ik op dat ik geen herinneringen kon oproepen aan iets wat ik aan mijn moeder teruggegeven had. Als er al iets het vermelden waard is, dan gaat dat enkel over het feit dat ik haar gehoorzaamde toen ze mij iets vroeg, of dat ik haar een geschenk gaf bij bepaalde feesten.
De tweede dag was gewijd aan Naikan over mijn vader. Zoals dat reeds bij mijn moeder het geval was, vond ik maar heel moeilijk iets dat in de categorie "teruggegeven" kon gerangschikt worden.
Vanaf de avond van die tweede dag begon ik heimwee te krijgen naar mijn vader en moeder en verlangde ik naar hun warmte. Tegelijkertijd begon ik diepere dankbaarheid te voelen tegenover mijn moeder, die deze eigenzinnige dochter toch maar goed tot op dit punt grootgebracht had. Ik kreeg ook duidelijk voor ogen hoe belangrijk de aanwezigheid van mijn vader voor mij geweest was, en ik besefte dat ik van hem echte liefde had mogen ontvangen.
Toen ik eenmaal met deze ogen naar mijn kinderjaren begon te kijken, begon ik heel veel spijt te krijgen over mijn eigen gedrag tegenover mijn ouders, en ik voelde schaamte over de kleinzieligheid waarmee ik tot dan toe altijd over hen gedacht had. Mijn gevoelens van schuld tegenover hen in combinatie met het inzicht dat ik met een boven alle verbeelding verheven liefde begenadigd geweest was maakten dat ik mijn tranen niet kon beheersen.
Toen ik een tweede maal Naikan over mijn moeder deed kwamen er meer gedetailleerde herinneringen naar boven. Ook in de Naikan over mijn vader. Deze tweede keer moest ik echter niet wenen, maar bij de opduikende herinneringen voelde ik mezelf alle menselijke gevoelens van blijheid, boosheid, droefheid en geluk doormaken.
Het was alsof ik aanwezig was bij de feiten die ik mij herinnerde, als een toeschouwer die op die scènes stond te kijken. Ik voelde een mengeling van enerzijds de gevoelens die ik in het verleden bij die gebeurtenissen gevoeld had en anderzijds de gevoelens die op het ogenblik van deze herinnering in mij leefden, vanuit van mijn huidige manier van denken over die feiten. Ik kon nu met gemak instemmen met zaken die ik vroeger niet kon toestaan.
Terwijl ik zo Naikan deed begon ik een geweldig groot verlangen te krijgen om mijn vader en moeder te ontmoeten, en ik zou het liefst nog onmiddellijk naar huis gerend zijn waar moeder op mij wachtte, om haar in de armen te vallen. Ik denk dat het van mijn kleutertijd geleden was dat ik dit soort gevoel nog zo intens gekend had.
Tijdens de tweede Naikan betreffende mijn vader rekende ik uit hoeveel mijn opvoeding aan mijn ouders gekost had. Het is natuurlijk maar een benadering, maar wanneer ik per jaar en in overeenstemming met mijn leeftijd op dat ogenblik de optelsom maakte van wat ik gekost had viel mijn mond open van verbazing. Ik had me er al bij neergelegd dat het in mijn geval een hoog bedrag zou worden, vooral omwille van de medische kosten en de kosten voor het eten tijdens mijn periode van overmatig eten, maar ik had nooit ingeschat dat mijn ouders een zo hoog bedrag zouden uitgegeven hebben, alleen maar om mijn opvoeding te betalen ...
Als zij zo'n groot bedrag voor hun eigen gebruik ter beschikking zouden gehad hebben, zouden zij er een nieuw huis mee hebben kunnen bouwen, en zouden zij met meer comfort kunnen geleefd hebben, zouden zij van hobby's en reizen hebben kunnen genieten, zouden zij een veel beter leven hebben kunnen leiden dan hun leven zoals het nu was ...
Mijn ouders hadden er zonder enige aarzeling voor gekozen om die ene mens die ik ben op de wereld te zetten, ook al moesten ze daarvoor al dat andere opgeven. Wanneer ik daar zo over nadacht kon ik geen woord meer uitbrengen. Ik was op dat ogenblik tot niets anders in staat dan grote tranen wenen, en met volle kracht mijn eigen knieën omvatten en tegen mij aandrukken. Mensen die dit lezen zullen misschien denken dat ik overdrijf, maar ik kan alleen maar zeggen dat dit gebeurd is in mijn beoefening van Naikan.
Ik ben er mij op die manier in Naikan van bewust geworden dat mijn vader mij vanuit het diepste van zijn hart altijd aanvaard heeft, dat moeder mij opgevoed heeft met haar blik op mij alléén gericht, en ik weet nu hoe groot en diep de liefde was waarmee mijn familieleden met mij omgegaan zijn. Ik heb ook geleerd hoe dom en onvolwassen ik geweest ben, dat ik dat allemaal niet opgemerkt heb en mijn eigen wegen ging.
En ik heb ook begrepen hoe petieterig en beperkt het doel was dat ik mij een week geleden gesteld had. Vooraleer dergelijke hoop te koesteren moet je meer nadenken. Nadenken over het feit dat ik in deze wereld in leven gehouden word, nadenken over dankbaarheid tegenover de mensen die dat leven van mij ondersteunen. En dat is precies wat Naikan mij geleerd heeft. Naikan leerde mij dat er veel belangrijker zaken te doen zijn vooraleer te denken aan zoiets als mijn ziekte. Zo lag ik de vorige nacht met tranen in de ogen te denken. Ik heb geleerd te denken dat de ziekte iets is wat achteraf mee komt, maar dat het eerste en belangrijkste er in bestaat dat ik voor alles dankbaar ben.
Ik heb mij nu tot doel gesteld om binnen een termijn van drie jaar volledig genezen te zijn. Ik heb in Naikan nu geleerd om zo mededogend te voelen, en ik wil daar niet meer van afdwalen. Daarom wil ik dagelijkse Naikan blijven doen. En ik wil van nu af vooral tegenover mijn ouders, familie en alle andere mensen het initiatief nemen om iets voor hen te doen, met de idee dat ik iets "mag" doen voor hen.
Ik ben heel dankbaar dat ik deze week Naikan heb mogen doen.Dank u wel.