En nu is het de beurt aan papa

幸福ニュース第６２８号© Shinko Oyama

"En nu is het de beurt aan papa" klonk het. Woorden van mijn echtgenote. 

Onze derde oudste zoon zag het als student in Osaka niet meer zitten. Omdat hij alle uitzicht op zijn toekomst verloren was, had hij bij de universiteit een aanvraag ingediend om zijn studie tijdelijk te mogen onderbreken. Ja, wat moest er nu gebeuren? Wij hadden hierover met onze zoon gesprekken maar dat bracht ook geen vooruitgang mee.

Niets doen en passief toezien hoe het onze zoon zou vergaan was ook geen optie. Wij beseften dit wel maar we hadden geen idee hoe we deze situatie konden aanpakken. Het was in die context dat mijn vrouw die woorden liet vallen: "En nu is het de beurt aan papa."

U moet weten dat mijn vrouw tien jaar geleden reeds naar het Naikan Training Center van de Rengein tempel gekomen was, samen met onze tweede oudste zoon, omdat die toen problemen had. Zij was toen met een gerustgesteld gemoed terug thuis gekomen en was er zeer door geholpen geweest. En nu wou zij onze derde oudste ook Naikan laten doen.

Zij was er rotsvast van overtuigd dat onze zoon zou veranderen en terug uitzicht op zijn toekomst zou krijgen en daarom wilde ze hem Naikan laten volgen. En waarschijnlijk dacht ze ook dat de communicatie binnen ons gezin zou verbeteren wanneer we allemaal dezelfde Naikan-ervaring zouden hebben, en dus vroeg ze mij om ook mee te komen Naikan doen.

Ik was door haar vraag wat verrast en kon niet onmiddellijk beslissen, maar laat op de avond van dezelfde dag nog belde ik onze zoon op: "Ik ga Naikan doen, kom je ook mee?"

Ik dacht op dat ogenblik dat ik Naikan ging doen om onze zoon te helpen. Maar als ik er goed over nadacht, had ik ook wel een eigen reden. Ik was op 55-jarige leeftijd ontslagen, en had daarna opnieuw werk gevonden, vier dagen in de week. Misschien, zo dacht ik, zal ik door Naikan te doen een beter zicht krijgen op mijn eigen toekomst, en oplossingen vinden voor de problemen waarmee ik geconfronteerd word.

Daarna heb ik zonder verder twijfelen en met een gerust hart naar onze reis naar Kumamoto toe geleefd. Mijn zoon had aan de telefoon als reactie op mijn uitnodiging wel even getwijfeld, maar had toch ja gezegd.

En daar ben je dan, samen met je zoon, elk in zijn eigen kamertje, en de week Naikan begint. Ik had me op basis van de website en de uitleg van mijn vrouw wel een beeld gevormd van hoe het er zou aan toe gaan, maar ik was toch heel ongerust hoe het allemaal zou verlopen.

Op de vraag "Wat heb ik tot nu toe allemaal gekregen?" zocht ik vol overgave en ook wel een beetje bang omdat ik niet wist of ik me nog wel iets zou kunnen herinneren, naar antwoorden op de eerste vraag. En heel langzaam, beetje bij beetje, kwamen er herinneringen van heel ver terug tot leven.

Het was nog redelijk vaag en onduidelijk, maar ik begon te zien hoe vader en moeder mij met grote zorg opgevoed hadden. Ik kon met heimwee terugdenken aan de zaken in het verleden die leuk geweest waren, maar ik herinnerde mij ook de moeilijkheden waarmee mijn ouders geconfronteerd geweest waren, en daarbij moest ik wenen. Ik vroeg mij ook af of onze zoon wel goed en wel Naikan aan het doen was.

Ik deed Naikan over vader en moeder, mijn vrouw, mijn stiefmoeder, mijn oudere broer en mijn schoonouders. Ik werd daardoor elke dag geconfronteerd met gebeurtenissen uit mijn verleden waarbij ik andere mensen leed of last berokkend had. Bij de vraag over wat ik teruggegeven had werd ik mij er van bewust dat ik wel af en toe een of ander voorwerp geschonken had, maar dat ik helemaal niet teruggegeven had wat ik had ontvangen. Dat was iets waar ik van schrok.

Ik had in het dagelijks leven tot dan toe immers nog nooit over die vraag nagedacht. Nu stelde ik vast hoeveel ik tekortgeschoten had.

Ik herinnerde mij hoe onze oudste zoon mij eens verteld had dat hij het helemaal niet fijn gevonden had dat zijn vader en moeder thuis zo dikwijls ruzieden.

Door Naikan te doen heb ik deze keer goed begrepen dat ik inderdaad dikwijls meningsverschillen had met mijn vrouw, en dat we dan ruzie maakten. Wat mijn zoon mij vertelde was inderdaad heel goed te begrijpen.

Mijn vrouw heeft altijd een job gehad terwijl zij ook voor de opvoeding van onze drie kinderen en voor een goede verstandhouding met mijn ouders bleef zorgen.

Ik heb nooit tot mij laten doordringen hoeveel moeite zij daar allemaal voor deed, en meestal was ik het die mijn mening doorduwde ten koste van de hare. Af en toe liet zij mij horen dat ik geen begrip voor haar had.

En nu, hier tijdens Naikan, drong dat voor de eerste maal tot mij door, ik voelde veel spijt dat ik dat niet eerder opgemerkt had. Ik was tekort geschoten in dankbaarheid en waardering voor alle moeite die mijn vrouw dagelijks deed. Had ik daar maar eerder oog voor gehad, dan zou mijn oudste zich over ons geruzie niet bezorgd hebben moeten maken.

Ik ben meer dan zestig jaar oud, en ik stelde voor het eerst vast hoe lomp ik al die tijd geweest was. Daar zijn geen woorden voor. Ik zag nu voor het eerst hoe ik het was die hulp en steun ontvangen had van mijn tachtigjarige vader en stiefmoeder en de ouders van mijn vrouw en al die mensen in mijn omgeving.

Ik begon te denken dat er geen woord bestaat dat meer waarde heeft dan "dankbaarheid, dankbaarheid."  Ik wil nu goed naar mezelf blijven kijken, om dat gevoel van dankbaarheid tegenover mijn vrouw niet meer te vergeten, en om de harmonie in ons gezin te bewaren.

Ik ben Naikan dankbaar. Ik ben de heer en mevrouw Oyama veel dank verschuldigd. Op de folder van het Naikan Center staan de uitnodigende woorden: "Een verfrissend wellness-bad voor het hart."  Deze dagen waren precies zoals de folder het beloofd had.

Mijn derde oudste heeft mij ooit eens gevraagd "Papa, wat is uw droom?"  Ik was toen wel even geschrokken. Ik had daar nooit over nagedacht en ik had daar ook de tijd niet voor, en dus kon ik aan mijn zoon ook geen antwoord geven op zijn vraag.

Ik heb het gevoel dat ik door deze dagen Naikan uitzicht gekregen heb op de manier waarop ik de mij resterende tijd nog wil doorbrengen. Ik wil mijn leven volbrengen terwijl ik zorg blijf dragen voor de toekomst van mijn kinderen, en ik ben daarom zeer dankbaar dat ik hier mijn levensplanning weer op een lijn heb kunnen zetten.

Ik had gedacht dat ik Naikan was komen doen om de toekomst van mijn derde zoon een duwtje in de rug te geven, maar ik besef nu dat het voor mezelf een verfrissend bad geweest is voor mijn eigen hart en leven.

Ik heb er alle vertrouwen in dat mijn zoon zich terug zal kunnen oprichten en zijn weg in het leven zal vinden. Ik wil hem bedanken omdat hij meekwam om Naikan te doen, en tegenover mijn vrouw die zei dat het nu de beurt aan papa was, ben ik ook heel dankbaar.