Een moeder die haar kind graag ziet doet zoiets niet
幸福ニュース（しあわせニュース）第729+730号2017年12月9日© Shinko Oyama
Dit is het verslag van iemand die aan een week Naikan begon met het gevoel dat ze nooit echt graag gezien geweest was door haar moeder, en met een gevoel dat ze zelf "niet genoeg" was. Ze voelde zich als een gevangene en was ongelukkig.
De werking van de drie Naikan-vragen richt haar oog op de zorg van haar moeder voor haar gezondheid en schijnt licht op het groot misverstand dat zij zelf altijd meegedragen heeft. Haar haat tegenover haar moeder stuikt ineen als een reus met lemen voeten. Een leven vol duistere teruggetrokkenheid en verwijten komt ten einde. Een nieuw leven waarin dankbaarheid en herontdekte liefde een plaats hebben begint en er is weer levensvreugde. "Een mirakel" schrijft ze.
Ik ben psychotherapeut. Ik ben Naikan komen doen om mezelf beter te leren kennen, maar ook in de hoop dat ik van een reeds lang meegesleept gevoel van onvoldaanheid zou genezen worden.
Ik heb vooral Naikan gedaan over mijn moeder en vader, en over mijn relatie met mijn echtgenoot.
Met mijn moeder heb ik altijd al, van zolang als ik me kan herinneren, een moeilijke relatie gehad. Ik heb vroeger nooit het gevoel gehad dat ik door mijn moeder graag gezien werd. Het voelde eerder aan alsof ik door haar gebruikt werd. Nu eens was ik juist goed genoeg om te doen wat zij mij wilde laten doen, en op andere keren zag ze me dan weer niet staan.
Ik leefde in de idee dat mijn moeder mij onder controle hield of strafte wanneer ik ook maar een klein beetje tegen haar regeltjes en bevelen durfde ingaan. En dat had in mij zijn sporen nagelaten, in de vorm van een sterk gevoel dat ik zelf slecht was. Ik heb altijd geleefd en gehandeld als een braaf kind, en ik heb altijd geprobeerd om haar nooit enig probleem te bezorgen. Zo zag de herinnering aan mijn relatie met mijn moeder er uit: een last, iets waar ik boos van werd, de indruk van misbruik.
Tijdens de eerste beurt Naikan voelde ik geen grote veranderingen.
Ik had echt het gevoel dat ik een erbarmelijk leven leidde waarin ik gevangen gehouden werd. Er was geen enkele reden tot dankbaarheid jegens mijn moeder met al haar dwang.
Bij de tweede beurt Naikan over moeder ontdekte ik dat mijn moeder altijd geweldig bezorgd geweest was voor mijn gezondheid. Als kleuter was ik heel erg mager, en om mij te genezen nam ze mij mee naar de dokter.
Bij de derde beurt over moeder maakte ik de grootste ontdekking van mijn leven. Dat betekende voor mij een complete innerlijke ommekeer. Je kan het vergelijken met een computer die opnieuw opgestart wordt nadat men een volledige software-update uitgevoerd heeft.
Het is iets wat gebeurde toen ik 4 jaar was. Ik had roodvonk gekregen, een besmettelijke ziekte (die tot 1998 in Japan wettelijk het statuut had van een besmettelijke ziekte die rapportering aan de overheid vereiste). Ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht en moest 1 week in quarantaine. Ik moest een hele week alleen in mijn kamer blijven zonder mijn moeder te ontmoeten, en kon pas na een maand het ziekenhuis verlaten. Deze gebeurtenis heeft bij mij een groot trauma nagelaten, en mijn leven grondig door elkaar gegooid.
Voor die roodvonk was ik een vrolijk, levendig en gelukkig kind dat graag praatte. Maar na die ziekenhuisopname werd ik sterk op mezelf teruggetrokken, bedeesd en pessimistisch ingesteld, met weinig zelfvertrouwen, en wantrouwig naar andere mensen toe. Ik werd een stil kind met weinig zelfrespect. Woede en gevoelens van tekort kropte ik op en ik maakte mijn moeder in mijn hart verwijten.
Ik heb dat tot nu altijd bewust of onbewust aan mijn moeder verweten. Indien ze mij echt graag gezien had zou ze mij in die miserabele zieke toestand niet alleen gelaten hebben, meende ik.
Maar nu heb ik voor het eerst echt beseft hoezeer moeder zich om mijn gezondheid zorgen maakte en hoezeer zij daar onder geleden heeft.
Het is van het grootste belang te beseffen dat mijn moeder toen ik roodvonk had geen andere keuze had dan mij in het ziekenhuis te laten opnemen. Daar was ze wettelijk toe verplicht zij had geen andere mogelijkheid. Mijn moeder kon niet anders dan mij gedwongen laten opnemen.
En dan, op de morgen van de vijfde dag brak bij mij ineens dat inzicht door: "Dat was niet haar schuld!"
Ik werd hierdoor verlost van een zware last die ik altijd getorst had. Ik werd verlost van die gevoelsmatige bezetenheid, van dat gevangen zitten in de idee dat ik niet graag gezien werd. En toen is dat negatief verkeerd idee-fixe van mij als een rij dominosteentjes uiteen gevallen, verdwenen.
Ik kan nu weer de werkelijkheid zien. "Mijn moeder heeft mij echt graag gezien!" Dit feit deed een frisse wind waaien door al mijn gedachten en dat zuiverde mijn ziel. Dit was echt als een ontsnapping uit een kwade droom.
Bijna niet te geloven hoe ik hier met een gereinigd en verfrist hart uit gekomen ben.
Vanuit een periode van hospitalisatie in mijn kinderjaren leefde ik in de misvatting dat ik niet geliefd werd, en zo heb ik al die jaren een grote boom van lijden in mijn binnenste laten groeien. Naikan heeft als het ware voor mij die boom van lijden tot in de wortel afgezaagd. Nu is daar niets meer van over.
Voor mij is Naikan werkelijk een mirakel geweest. Ik voel nu levensvreugde en ik ben enorm dankbaar om deze wonderbare ervaring die mijn leven zo ingrijpend ten goede veranderd heeft.
