Rust in het hart (V. 31j.)
幸福ニュース 176号より心の落ち着き (31才女性)© Shinko Oyama
"Dank u wel." Ik weet niet meer hoe dikwijls ik deze woorden uitgesproken heb sinds ik hier Naikan ben komen doen. Tijdens de eerste dagen werd ik herhaaldelijk overspoeld door emoties en moest ik moeilijke momenten doorstaan. Maar de begeleiders zijn mij ondanks alles altijd met veel warmte en eerlijke ernst blijven begeleiden.
Dank zij de begeleiders ben ik er in geslaagd om naar buiten te treden uit de poort van mijn eigen hart. Ik droeg in mijn hart een steen mee. Maar nu voel ik mij veel lichter, en ik ben als vanzelf van dankbaarheid vervuld geworden.
Toen ik naar mijn eigen houding keek gingen mijn ogen open : "Ah, dit is wat bij mij tot nu toe altijd ontbroken heeft." Tot nu toe was ik een mens die nog nooit echt van harte dankbaar geweest was voor iets. Op die manier door het leven gaande, zonder enig besef van iets wat voor de andere mensen vanzelfsprekend was, kan het niet anders dan dat ik voor de andere mensen tot last geweest ben en hen onaangename gevoelens bezorgd heb. En ik heb hier ook vastgesteld dat iedereen mij ondanks dat alles altijd met een warm hart is blijven vergeven. Tot nu toe dacht ik dat ik eerst van iets waardevols moest overtuigd zijn vooraleer ik mijn hoofd kon buigen en "Dank u wel" zeggen. Maar nadat ik hier Naikan ben beginnen doen merkte ik opeens dat ik op het ogenblik waarop ik me bewust werd van iets kostbaars waar ik dankbaar om kon zijn mijn hoofd reeds gebogen hield. Ik heb mijn hoofd hier ongelooflijk veel keren gebogen.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik nu denk dat ik veel geluk gehad heb dat ik tot nu toe heb kunnen blijven leven. De lastige en moeilijke gebeurtenissen in mijn leven waren misschien, op zich, signalen van de Boeddha naar mij toe.
Voor ik Naikan deed had ik me allerlei zaken over Naikan voorgesteld, en eerlijk gezegd was ik ook wel ongerust of ik dat goed zou kunnen. Ik twijfelde er aan of ik dat een week lang zou kunnen volhouden, maar na deze ervaring heb ik begrepen dat het helemaal niet nodig is dat je "goed Naikan kunt doen."
Op eigen tempo, binnen de eigen grenzen, tot de diepte die je zelf aan kan, is OK. Als je om te beginnen een aantal dingen op orde kunt laten komen is dat voldoende. Ik denk dat het hoe dan ook beter is dan op je eentje te zitten piekeren, en dat je het maar zo dikwijls moet doen als je nodig vindt.
Of mijn Naikan goed was of minder geslaagd, niemand die daar een evaluatie over maakt, en zelf hoef ik mij daar ook geen zorgen over te maken denk ik.
Door gewoon onder de warme aanwezigheid en begeleiding van de begeleiders rustig en kalm naar mezelf te kijken terwijl ik in mijn herinneringen vertoefde kon ik opeens, heel onverwacht, zien hoe ik zelf altijd was blijven steken in mijn eigen emoties in plaats van naar de werkelijkheid te kijken.
Het leven is nog lang en er kan mij nog van alles te wachten staan. Er zullen waarschijnlijk nog pijnlijke en erge zaken gebeuren. Maar ik denk dat ik dan opnieuw Naikan ga komen doen.
Als ik er zo over denk wordt mijn hart op de een of andere manier vanzelf heel rustig, en ik ben nu ook in staat om te denken dat er in de toekomst ook nog veel blije en leuke dingen zullen gebeuren. Dit is echt iets om dankbaar om te zijn.
Ik dank ook graag de mensen die de maaltijden met zoveel zorg bereid hebben. Ik heb nog nooit in mijn leven een maaltijd zo lekker gevonden, en ik heb het ook nog nooit meegemaakt dat ik er zo door gesterkt werd.
Ik denk ook dat het belangrijk is om positief waarderend naar mijn lichaam te kijken en dankbaar te zijn tegenover mijn lichaam. Ik had het gevoel dat ik hier door iedereen bemind en gesteund werd. Hartelijk dank daarvoor.