Een doel om voor te leven

観体験記9人生目標© Shinko Oyama

Mijn ouders hadden een informatieflyer meegebracht van de tempel. Er stonden zaken op zoals "wonderlijke revitalisering", en "Naikan."  Op de achterzijde stonden er zaken zoals "geen levenslust (ikigai)", "geen doel vinden in je leven", "een gevoel van mislukking", allemaal dingen die bij mij een schot in de roos waren. Er stond ook "Als je je huidige zelf niet meer graag ziet en je de rest van je leven gelukkig wil doorbrengen, kom dan naar onze tempel om eens rustig zeven dagen te mediteren."

Ik had wel een en ander om over na te denken en ik besloot om er naartoe te trekken.

Zondagnamiddag kwam ik om 16u aan bij de tempel, diep in de bergen. Ik was wat bang en ongerust over wat er mij in die zeven dagen zou te wachten staan, want ik was hier naartoe gekomen zonder ook maar enige voorkennis van Naikan. Mijn doelstelling was : "psychologisch sterker worden en meer uithoudingsvermogen opbouwen."

Toen ik met Naikan begon en de opdracht kreeg om mijzelf te onderzoeken in de relatie met mijn moeder en mijn vader, en daarbij te denken aan wat ik gekregen en teruggegeven had, en hoe ik tot last geweest was, had ik zo mijn twijfels of daar wel iets goeds zou uit komen. Ik zag niet in welk verband deze oefening kon hebben met mijn wens om psychologisch sterker te worden of mijn uithoudingsvermogen te verbeteren. Ik was boos.

Iets doen wat ik nog nooit gedaan had

Maar ik was ook wel wat geïntrigeerd en nieuwsgierig, want terugblikken op alles wat ik tot nu toe gedaan had, en mijn echte zelf leren kennen vanuit het gezichtspunt van de mensen rondom mij, dat was iets wat ik in die 21 jaren van mijn leven nog nooit gedaan had.

Waarvoor heb ik geleefd?

Terwijl ik Naikan deed dacht ik diep na over de vraag waarvoor ik tot nu toe geleefd had. Er kwam een hele reeks herinneringen aan situaties waarin vader en moeder voor mij gezorgd hadden, of waarbij ik hen last berokkend had, maar ik kon me niets herinneren dat ik voor hen teruggedaan had. Ik heb 21 jaar lang zorg ontvangen vanwege mijn ouders, en ik kon geen antwoord vinden op de vraag "wat heb ik voor hen teruggedaan?"

In het begin trachtte ik tijdens de gesprekken met de begeleider toch nog iets te zeggen als antwoord op die vraag, maar als ik goed nadacht bleek dat er niets echt in aanmerking kwam.

Ik had 21 jaar lang geprofiteerd van mij ouders, van hen afhankelijk geweest en door hen onderhouden geweest, en wat deed ik?   Hen tegenwerken, weerstand bieden, gewelddadige taal uitbraken. En er is niets wat ik voor mijn ouders gedaan heb.

Een doel om voor te leven

Op dat ogenblik voelde ik het heel sterk in mij doordringen, de gedachte dat mijn ouders echt wel te bewonderen waren dat zij deze onnozelaar van een zoon tot op vandaag grootgebracht hadden. "Dit kan niet zijn, zo gaat het niet verder." "Als ik geen helder doel in mijn leven vastleg blijf ik mijn hele leven lang maar wat rondhangen en verlies ik alle zin in het leven." Zo dacht ik.

Ik had daarvoor geregeld wel eens gedacht dat ik liever dood zou zijn. Dat was omdat ik geen enkel doel en geen enkele hobby had. Nu ik hier zeven dagen doorgebracht heb komt dit vanuit mijn eigen hart als het ware opgeweld. Ik heb hier ook allerlei zaken gehoord. Deze zeven dagen zijn voor mij heel erg betekenisvol geweest. Ik heb nu een heel ander gevoel over mezelf dan voor ik naar hier kwam. Echt heel hard bedankt.