Naikan van een jonge vrouw met een eetstoornis  (V. 25 j.)

 Taikendan3© Shinko Oyama

Ik heb Naikan leren kennen toen ik op internet een zoekopdracht ingaf voor "overeten, boulemie."   Door op verschillende links te klikken kwam ik op een website over Naikan.

Het eerste wat ik voelde toen ik Naikan deed, was "dankbaarheid."    Ik kon met een gevoel van dankbaarheid naar de wereld rondom mij kijken, en de eenzaamheid en de onvoldaanheid die ik tot nu toe gevoeld had waren ineens verdwenen.

Ik had een gevoel alsof ik de hele wereld zag schitteren, en het voelde zelfs alsof ik in een andere dimensie overgestapt was. Ik weet dat dit overdreven klinkt, maar ik had een gevoel alsof ik de wereld nu echt begreep,  en ik was vol van een gevoel van geluk. Ik was zo blij dat ik 's nachts de slaap niet kon vatten.

Het volgende wat ik voelde was mijn eigen domheid en lelijkheid. Dit was werkelijk heel hard voor mij. Het was dan wel ik zelf die terugkeek naar mijn eigen verleden, het had toch iets van een onderzoek voor de rechtbank. Ik werd er geweldig terneergeslagen van, en voelde een tijd grote verwarring.

Van allerlei zaken waarvan  ik steeds gedacht had dat ik ze goed begreep en kende, bleek nu dat ik ze helemaal niet tot op een dieper niveau begrepen had. Het werd mij duidelijk hoezeer ik een onwetende en diep zondige persoon was. Ik heb nu wel een diep gevoel van dankbaarheid omwille van die nieuwe zelfkennis.

Ik heb nu begrepen dat ik gesteund en gedragen word door de mensen en de dingen die mij omringen. En ik ben nu in staat om over mijn vader te denken als zijnde echt mijn vader.

Ik wil iets zeggen over de oorzaak van mijn lijden. De oorzaak van mijn lijden zat bij mezelf, omdat ik helemaal niet dacht vanuit het gezichtspunt en de gevoelens van de andere mensen. Het klinkt beschamend om dit te zeggen, maar ik heb de indruk dat ik nu pas, op 25 jaar, voor het eerst begrepen heb wat het betekent om in de schoenen van een ander te staan en te denken vanuit het standpunt van de andere.

Het grootste inzicht, de grootste kennissprong die ik maakte was toch wel in verband met mijn moeder. Naikan over mijn moeder was het meest pijnlijke, maar dat was dan ook voor mij juist heel betekenisvol. Waar ik als klein kind nog meegevoeld had met het lijden en de moeilijkheden in het leven van mijn moeder, ontmoette ik door Naikan te doen in mezelf iemand die dit alles tijdens het opgroeien stilaan vergeten was. Dat was voor mij een schok. Ik kon het van mezelf niet aannemen dat ik zo iets belangrijks vergeten was, en ik twijfelde aan mijn eigen persoon. Ik zat er een tijdje stil verdwaasd bij, en daarna werd ik overvallen door een heel sterk en verwarrend gevoel waarbij ik me vol ongeduld afvroeg  hoe ik deze grote schuld zo snel mogelijk weer zou kunnen goed maken. 

Nu denk ik dat het allerbelangrijkste in alle omstandigheden is dat ik leer om "de zaken te bezien vanuit het standpunt van de andere."   Dit is iets wat ik al heel lang geleden in de basisschool tijdens het uurtje moraal had moeten geleerd hebben, maar ik had er blijkbaar niets van begrepen. Ik kan niet anders dan me hierover schamen. Ieder mens heeft een heel eigen standpunt. Elkeen volgt in zijn leven een heel eigen weg, heeft te maken met eigen omstandigheden, leidt een eigen leven. Mensen kiezen niet wat ze graag willen, het overkomt hen, en zo wordt een leven wat het is.

Het is dank zij de hartelijke ondersteuning van de mensen die bij deze Naikanweek betrokken zijn dat ik deze week heb kunnen voltooien. Ik werd elke dag bij herhaling vooruitgeholpen en aangemoedigd, en ik ben daar heel erg dankbaar voor. Mijn gevoelens van rancune tegenover mijn moeder zijn veranderd in "dankbaarheid" en "berouw", en ik ben nu heel blij. Ik ben gelukkiger dan ik ooit geweest ben. Ik ben heel blij en dankbaar dat ik op dit punt in mijn leven al deze zaken ben gaan beseffen,  nu mijn moeder nog leeft.

Ik wil in de toekomst deze houding van dankbaarheid ten aanzien van het leven blijven onderhouden, en het leven leren leven "zoals het is."