Naikan om iets te maken van de laatste levensjaren

幸福ニュース 348号より老後の為の内観© Shinko Oyama

Ik heb Naikan leren kennen doordat ik er over las in een boek dat in het nachtkastje lag in een hotel in Yokohama. Een van mijn vroegere collega's had al eens Naikan gedaan en toen ik zijn verhaal gehoord had dacht ik dat deze methode mij misschien zou kunnen helpen om een slechte karaktertrek van mij te corrigeren. Ik was namelijk een man met twee gezichten. Zo ben ik Naikan komen doen.

Toen ik mijn vrienden vertelde dat ik Naikan ging doen reageerden ze met "Wat ga je nu nog doen op deze leeftijd?" en er waren ook mensen die kritisch waren en zich afvroegen of dat niet "een van die rare sekten" was.

Ik ben inderdaad met mijn zestig jaar niet meer jong, ik ben dus in de tweede helft van mijn leven, en mijn vrouw en ik leven maar met ons twee samen. Ik heb ook wel even gedacht dat Naikan meer effect zou gehad hebben als er nog kleine kinderen in huis geweest waren, maar ik meende dat het ook de moeite waard zou zijn als wij twee samen voor de ons nog overblijvende jaren zouden kunnen genieten van een verbetering van mijn twee-gezichten karakter (ik ben opvliegend) en als ik zou kunnen veranderen in een man die lief kan zijn voor zijn vrouw.

Mijn vrouw schrok van mijn beslissing maar haar reactie was heel koel: "Niet dat ik er iets van verwacht, maar als jij wil gaan, ga dan maar."  Zo kreeg ik de rekening gepresenteerd voor de honderden keren dat ik haar met woorden gezegd had dat ik mij zou verbeteren, zonder er de daden bij te voegen.　

Ik ben iemand die geen alcohol verdraagt, ik ga geen golf spelen, en ik ben tien jaar geleden opgehouden met roken. Ik speelde tot begin dit jaar nog pachinko (een kansspel) en mijn vrouw was daar kwaad om, maar op 1 januari ben ik daar gewoon mee opgehouden. Het enige plezier voor mezelf is nu nog mijn wekelijkse bergwandeling.

Ik ben iemand die opeens heeft kunnen ophouden met een pachinkoverslaving die tien jaar geduurd had, en ik kon me bijgevolg niet voorstellen dat het niet mogelijk zou zijn om nog te veranderen. Met die gedachte ben ik aan een week intensieve Naikan begonnen, maar ondanks mijn beslissing en sterke wil heb ik tot de vierde dag niets gevonden wat voor mij een nieuwe ontdekking was.

Ik onderzocht mijn geheugen maar kon me niets herinneren. De uren en de dagen gingen voorbij en na een tijdje zat ik in mijn Naikantijd te denken aan mijn werk, mijn vrienden, ons huis, enzovoort, allemaal zaken die niets te maken hadden met de oorspronkelijke bedoeling van Naikan. En omdat er met Naikan geen vooruitgang voelbaar was moest ik heel hard vechten om niet in slaap te vallen.

Maar de vijfde dag werd ik precies beloond voor mijn volhoudend geduld en ik begon iets van een vooruitgang te zien. En tijdens de tweede Naikan over mijn vrouw zat ik ineens totaal onverwacht te huilen.

Ik geef naar buiten toe een goede indruk, maar thuis was ik altijd een dominante man. Als mijn vrouw mij durfde tegenspreken werd ik kwaad en gebruikte ik geweld.

Toen ik op zekere dag terug thuis kwam na mijn werk op een tijdstip waarop de kinderen nog niet terug thuis waren hoorde ik in het huis lachende stemmen. Ik ging binnen, en in de keuken was mijn vrouw, alleen. Ik vond dat eigenaardig en vroeg wie er geweest was, en mijn vrouw noemde de namen van mijn zoon en mijn dochter. Zo'n despoot moet ik geweest zijn.

Als ik het bedenk was het zo dat mijn vrouw tegen de wil van haar vader in met mij getrouwd is, wat voor haar niet gemakkelijk was. En ik ben op eigen houtje vroeger dan op mijn normale pensioenleeftijd van 60 jaar op mijn werk opgestapt. Ik denk dat mijn vrouw daar eigenlijk niet tevreden over was. Ik ging ook op reis wanneer ik daar zelf zin in had. Mijn vrouw moest het verdragen dat ik geen tegenspraak toeliet en zelfs geweld gebruikte, en ik moet nu erkennen dat zij mij al die jaren toch heel goed gesteund heeft, met de opvoeding van de kinderen en het werk in huis.

Wanneer ik vandaag naar huis ga wil ik mij eerst en vooral verontschuldigen tegenover mijn vrouw. En dan, als uiting van mijn dank zal ik haar een buitenlandse reis schenken, naar een bestemming die zij zelf mag kiezen, en waar we met ons twee naartoe gaan.

Ik heb het gevoel dat ik nu aangekomen ben aan het begin van de Naikanweg. Ik bedoel dat ik een klein beetje begrepen heb van de methode van Naikan, en ik weet dat ik, en ik alleen, verantwoordelijk ben voor het levend houden van deze ervaring met Naikan.

Heel hard bedankt.