Vrouw (43 j.) van een depressieve man doet Naikan

 幸福ニュース 74号より© Shinko Oyama 

Aan het einde gekomen van deze week Naikan, heb ik nu de weg gevonden langs waar ik kan beginnen om de problemen op te lossen waar ik tot nu toe mee te maken had. Ik denk niet dat je in mijn geval van "diepe" Naikan kan spreken, maar terwijl ik moeder, vader, mijn man, (tweede maal) moeder, (tweede maal) mijn man, en mijn zoon in die volgorde één voor één onder ogen nam ben ik beginnen denken dat de problemen die mijn zoon veroorzaakt heeft de uitkomst zijn van een werkelijkheidsgetrouwe weerspiegeling van de toestand van mijn eigen hart.

Naar mijn zoon toe zei ik regelmatig dat wij als mens niet kunnen leven zonder de ondersteuning van andere mensen, en dat hij niet mocht vergeten hoe belangrijk het is om dankbaar in het leven te staan. Maar feitelijk begreep ik zelf helemaal niet wat dankbaarheid was.
Ik zelf ben door mijn ouders altijd heel goed ondersteund geworden. Door de liefde en het vertrouwen dat ik van mijn moeder mocht ontvangen kon mijn hart zich in alle openheid ontplooien. Door de wijds omvattende liefde en vertrouwen die ik van mijn vader mocht ontvangen kon ik in een sfeer van veiligheid groot worden.

Ik heb altijd gedacht dat ik de liefde en het vertrouwen dat ik van mijn beide ouders gekregen had ook zelf aan mijn eigen kinderen moest doorgeven. Ik heb dat niet gekund, en de oorzaak ervan is te vinden in de problemen tussen ons als koppel.

Na enkele jaren huwelijk kreeg mijn man een depressie, en dat herhaalde zich om de zoveel jaar. Hij werd ongeschikt voor het leven in de maatschappij. Bij het einde van deze week Naikan denk ik nu dat het vanzelfsprekend is dat ik een zieke man tijd geef om beter te worden, en dat ik voor hem zorg.
Maar in de jaren voorafgaand aan deze week Naikan was ik door de herhaaldelijke ziekteperiodes die mijn man gedurende al die jaren doormaakte, door het ontbreken van een normaal gezinsleven, door onze slechte financiële situatie en door het opvoeden van onze drie kinderen totaal uitgeput, en vroeg ik me af of de ziekte van mijn man niet veroorzaakt was doordat hij om te beginnen iemand met een slecht karakter was. Soms dacht ik ook wel eens dat een scheiding voor mij een frisse nieuwe start zou kunnen betekenen.

Na deze week Naikan ben ik gaan begrijpen dat de persoon die het meest onder zijn ziekte lijdt mijn man zelf is. Hij leed onder zijn ziekte en bovendien had hij van zijn vrouw geen begrip te verwachten, wat het natuurlijk nog veel erger moet gemaakt hebben. Ik heb het hem nooit rechtstreeks met zoveel woorden gezegd, maar bij het eten koken en terwijl ik de was deed droeg ik in mijn binnenste de gedachte mee: "Omdat jij altijd maar ziek wordt ben je ontslagen, heb je geen werk, en moet ik uit gaan werken omdat we anders onze drie kinderen niet kunnen te eten geven. Wat ga je daar aan doen?" Ook al heb ik die gedachte niet uitgesproken, de kans bestaat dat ze tot in de kleinste details van mijn gedrag een uitdrukking vond. Mijn man zal dat waarschijnlijk gevoeld hebben, en misschien hebben de kinderen er ook weet van gehad... Verschrikkelijk.

Een ziekte is een ziekte. Depressie is een ziekte zoals diabetes of hoge bloeddruk ziekten zijn, en wanneer je dat krijgt dan krijg je dat. Ik wil dat aanvaarden zoals het is. Onze financiële toestand kan misschien nog verergeren, maar wij zullen met de vijf leden van ons gezin al onze krachten verenigen en deze problemen hoe dan ook overwinnen.

Wanneer ik de ziekte van mijn man kan aanvaarden en wanneer de relatie tussen ons beiden als koppel terug beter wordt zullen wij ook naar onze kinderen kunnen kijken met een gevoel van liefde en vertrouwen.

Ik ben heel dankbaar dat door Naikan mijn ogen opgengegaan zijn voor mijn eigen tekortschieten. Ik doe mijn best om deze ingesteldheid in mij wakker te houden, en om een warme thuis te creëren. Echt heel hartelijk dank.