Naikan van de moeder van een spijbelend kind (V. 42j.)

Taikenki 2 © Shinko Oyama 

Ik ben van 8 tot 13 november samen met mijn zoon voor 6 dagen Naikan te gast geweest in de Rengein tempel. Wij zijn hier vol spanning en ongerustheid naartoe gekomen. De reden waarom wij kwamen is dat mijn zoon sinds september vorig jaar niet meer naar school wil gaan, en dat hier situaties van huiselijk geweld uit ontstonden.

Mijn zoon zelf weet met zichzelf en met zijn tijd geen raad. Ik ben daarvoor op verschillende plaatsen te rade gegaan, maar er is nergens iets of iemand die een voldoende antwoord kan bieden voor de problemen van mijn zoon. Hij voelt dan telkens nog een beetje meer frustratie en wordt telkens weer gekwetst.

Op mijn zoektocht naar een oplossing las ik allerhande boeken over schoolweigering. Zo vond ik ergens iets over deze tempel en de mogelijkheid om er Naikan te volgen.

Ik dacht dat het misschien een goed idee zou zijn om samen met mijn zoon Naikan te doen. Ik ben samen met hem naar hier gekomen onder het voorwendsel dat eens samen aan onszelf werken wel een goede ervaring zou kunnen worden, maar ik had hem niets over Naikan gezegd.

Zo heb ik dus samen met mijn zoon voor het eerst in mijn leven zes dagen Naikan gedaan.

Mijn leven tot hiertoe bestond uit het leven van dag tot dag. De dagen gingen voorbij, zonder dat ik er veel aandacht aan besteedde. Ik was gewoon bezig met het oplossen van de gewone dagelijkse problemen.

Naikan doen betekende dat ik nauwgezet moest terugblikken op mijn gedrag in het verleden. Het begon met mijn gedrag ten aanzien van mijn ouders, en daarna was er tijd om terug te blikken op mijn woorden en daden in de relatie met mijn man, op mijn gedragingen tegenover mijn schoonmoeder, enzovoort. Het werd voor mij een aaneenschakeling van een hele reeks beschamende feiten die mij sterk over mezelf deden nadenken.

Tot nu toe dacht ik van mezelf dat ik in de relatie met vader en moeder een braaf kind geweest was, eentje waar ze niet veel last mee gehad hadden en waar ze zich geen zorgen over hadden moeten maken. Maar als ik mijn leven vanaf mijn kindertijd bekeek, ontdekte ik dat ik voortdurend een oorzaak van last en zorgen geweest was. Ik voelde diepe schaamte.

Ik heb nu werkelijk voor het eerst een helder beeld van mezelf gekregen. Dat is het beeld van iemand die tegenover haar ouders niet het minste gevoel van dankbaarheid toonde. Ik was ook zo'n moeder die haar eigen kind altijd maar van alles oplegde en met verwijten overlaadde. Ik had altijd gedacht dat ik het meest van allen te lijden had, dat ik het meest moest afzien. Nu heb ik ingezien hoezeer ik me vergiste.

Ik heb echt slecht gehandeld ten aanzien van mijn gezin. Ik maakte mijn man stilletjes in mijn hart allerlei verwijten. Ik legde voor alles en nog wat de schuld bij mijn schoonmoeder. Ik liep rond met het gezicht van iemand die het statuut heeft van het enige slachtoffer in dit huis. Nu voel ik over dat alles heel veel spijt. Het is echt niet te verontschuldigen.

Wanneer ik de gelegenheid zou krijgen zou ik deze Naikan nog eens wat dieper, nog eens echt van de basis af willen hernemen. Ik dank iedereen die hier zo goed voor ons gezorgd heeft.