Naikan in een school        (bronverhaal in Naikan Praxisbuch I, 2004, p.53 vv.)

Mr. Ikegami was een leerkracht in een secundaire landbouwschool.  

In Japan gebeurt het soms dat leerlingen die een misstap begaan van de school weggestuurd worden.  Die leerlingen komen dan soms in een school met een minder goede reputatie terecht.  Voor de leerlingen die op die manier naar een school van een lager niveau afzakken heeft dat ook tot gevolg dat hun kansen voor de toekomst schraler worden.  
Met de collega's leerkrachten van de school waar Mr. Ikegami werkte hadden ze onder elkaar de afspraak gemaakt dat ze geen leerlingen zouden wegsturen.

Maar hun voornemen werd zwaar op de proef gesteld.   Twee scholieren van de hoogste graad hadden 's nachts in dronken toestand een klaslokaal gevandaliseerd.  De politie had de twee jongens aangehouden, en in de lokale gemeenschap sprak men van een groot schandaal.  In de lerarenraad was de druk van de publieke opinie sterk voelbaar, en een meerderheid dacht er aan om deze twee leerlingen toch van de school te verwijderen.

Ikegami echter wou die twee jongens niet zomaar opgeven.   Hij vond dat zij juist bijzondere steun nodig hadden, en dat de school hen die steun moest blijven geven.   Er werd besloten dat er een "afkoelingsperiode" van drie weken zou ingesteld worden, zodat die twee leerlingen de kans zouden krijgen om “zich te bewijzen”.  Ikegami zocht naar een methode om deze leerlingen in deze korte periode van respijt zo efficiënt en zo goed als mogelijk te begeleiden. 

Hij had over Naikan gelezen. 

Zelf had hij nog geen Naikan beoefend, maar hij meende dat Naikan een enige kans kon zijn voor die twee jongens.

Hij besloot om in de school een Naikanweek voor die twee leerlingen in te richten, en daartoe zelf ook die week in de school door te brengen, dag en nacht.

De collega's leraren stemden in met het experiment.  Een lerares huishoudkunde en enkele leerlingen zouden zorgen voor middageten en avondmaal.   Voor de rest was het wat behelpen : een echte badkamer was er niet in de school, en waar Ikegami over Naikan gelezen had dat de beoefenaars achter kamerschermen zitten, moest hij het in zijn geval doen met schuifdeuren.  Hij had in het boek ook gelezen dat Naikanbeoefenaars niets anders mogen doen dan Naikan beoefenen.   Daarom hield hij de leerlingen vrij van alle andere taken. Voor hen was er alleen Naikan, en voor de rest werd gezorgd: poetsen, koken, was en plas....

Mr. Ikegami gaf gedurende die week verder les in zijn gewone klassen, maar hij onderbrak zijn lessen om het anderhalf uur om een kort gesprek te hebben met de twee jongeren op de plaats waar ze Naikan beoefenden.
Er kwam niet onmiddellijk een mirakel van.  

De eerste twee dagen verliepen zowel voor de jongeren als voor de leraar heel moeizaam. 
De derde dag echter toonden beide scholieren berouw.   Er vloeiden zelfs tranen.   Ook voor Ikegami zelf werd het in de loop van de week al eens erg emotioneel.   Maar de resultaten op het einde van de week waren geweldig goed, zo goed dat Mr. Ikegami altijd iets met Naikan is blijven doen.

In zijn woorden :
"De gezichten van deze scholieren zal ik nooit vergeten.  Zij waren niet meer te herkennen.  Een van de twee moeders zei ons : 'Mijn zoon is teruggekeerd naar zijn natuurlijke openheid, zoals in zijn kindertijd.'  De andere moeder bracht uit dank 100 stuks zelfgemaakte sushi mee.  Zij had gedacht dat ze haar zoon kwijt was, zei ze.  Maar nu was ze vol dankbaarheid:  'Hij is weer teruggekeerd.  Wij hadden ons zo’n zorgen gemaakt over wat er van hem zou worden, maar na deze week Naikan ziet hij er helemaal anders uit.  Het is bijna alsof ze hem ingewisseld hebben voor een nieuwe.  Dit is verbluffend.  Ik ben zo gelukkig.'  "

"Door Naikan waren die scholieren vanuit hun eigen binnenste veranderd.  En niet alleen deze scholieren.  Ook de klassen, de leraars en het schoolbestuur.  Dat was grandioos." 

Na deze ervaring is Ikegami op deze school Naikanweken blijven inrichten telkens daar een aanleiding toe was.   Zo kon zijn school zich houden aan het voornemen om geen leerlingen weg te sturen.

Mr. Ikegami is nu gepensioneerd.   Na zijn pensionering heeft hij in zijn eigen huis drie kleine kamers ingericht voor mensen die daar onder zijn begeleiding een Naikan-week wensen te komen doen.

(Via de volgende link vind je ook een voorbeeld van integratie van Naikan in de schoolcontext, in Oostenrijk.)