Mijn wrevel tegenover mijn vader (V, 25j.)

幸福ニュース198号より父への恨み （25才女性） © Shinko Oyama

Ik ben heel blij en dankbaar dat ik deze week Naikan heb mogen doen. Een week geleden was ik zeer ongerust, bang dat ik zo'n week Naikan niet zou aankunnen.

Een week lang achter een kamerscherm blijven zitten leek me iets om gek van te worden. Ik had reeds voor ik er aan begon de drang om op te geven en er niet aan te beginnen omdat ik dacht dat Naikan voor iemand als mij wel onmogelijk zou zijn.

Anderzijds meende ik dat het ook wel eens goed zou kunnen zijn om eens terug te blikken op alles wat er tot nu in mijn leven gebeurd was. Feit is ook dat ik dacht dat het een uitgelezen kans was om mezelf te veranderen.

Zodra ik met Naikan begon werd ik zeer ongerust. Achter het kamerscherm gezeten vervielen mijn gedachten in verstrooiing, en ik kon omzeggens helemaal niet tot concentratie komen. Ik maakte mij zorgen om de tijd die voorbijging, en het was als een gevecht tegen de tijd. Ik zat de hele tijd te zuchten.

Tijdens de gesprekken met de begeleider heb ik in het begin maar heel oppervlakkig een en ander gezegd. Ik was niet echt aan het onderzoeken zoals het in Naikan hoort. Ik had onbewust de neiging om enkel goede dingen te vertellen.

Op de avond van de eerste dag lag ik me een tijd af te vragen wat ik hier eigenlijk was komen doen. Ik had wel een soort vage motivatie, maar ik kon het voor mezelf niet helder krijgen.

Weerstand remde mijn herinneringen

De eerste dag waren er stilaan een klein aantal herinneringen in mij opgekomen maar wat ik er over vertelde was heel oppervlakkig. Ik onderzocht mijn leven aan de hand van de drie Naikan-vragen betreffende mijn moeder maar ik kwam er maar niet toe om naar de diepte te kijken.

Ik deed ook Naikan over mijn vader maar in mijn binnenste voelde ik daar veel weerstand tegenover. Iemands gevoel kan toch niet zo maar gemakkelijk en eenvoudig veranderen!  Mijn eerste levensjaren tot aan de basisschool, daar kon ik wat mij betreft nog Naikan betreffende mijn vader over doen, maar daar stopte het voor mij.

De tweede dag deed ik weer Naikan betreffende mijn vader, maar over de jaren vanaf de middelbare school kon ik er niet toe komen om Naikan te doen. Ik was geïrriteerd en onrustig en ik kon me niet concentreren.

Achteraf beschouwd is dat te verklaren omdat die periode in mijn leven de ergste periode was in de relatie met mijn vader, en omdat ik waarschijnlijk schrik had om werkelijk in mijn eigen hart te kijken. Waarom zou ik zo'n pijnlijke periode in detail moeten herbekijken?  Ik meende dat mijn gevoel ten aanzien van mijn vader toch nooit zou kunnen veranderen, en ik voelde zelfs weerstand tegen Naikan.

Ik herinnerde mij het lachend gezicht van moeder

De derde dag deed ik voor de tweede maal Naikan over mijn moeder, en ik kon in vergelijking met de eerste keer toch een beetje meer vanuit het standpunt van mijn moeder naar de feiten kijken. Er doken allerlei zaken op waar ik me tot dan toe nog nooit van bewust geweest was. Ik zag mezelf als een egocentrisch en eigengereid wezen dat haar eigen zin deed, echt van laag allooi. Innerlijk heb ik mij wel honderd keren verontschuldigd tegenover mijn moeder omdat ik zo'n slechte dochter voor haar geweest was.

Ik was geschokt als ik naar mezelf keek en daar iemand zag die zo goed als geen gevoel van dankbaarheid vertoonde. Ik had een diep triestig gevoel over mezelf bij de gedachte dat ik altijd alles wat ik gekregen had als vanzelfsprekend aanzien had. Ik had tot dan toe in het gevoel geleefd dat ik mijn leven alléén en op eigen kracht geleid had, maar nu kon ik niet anders dan inzien hoezeer dat een waanidee geweest was. Ook gedurende de zes jaar waarin ik in Tokyo woonde heb ik daar nooit oog voor gehad.

Wanneer ik Naikan deed over mijn moeder kwam er niets anders in mijn herinnering dan het lachend gezicht van moeder. Ik ben echt een gelukkig kind geweest, altijd beschermd en verzorgd door die lachende moeder. Ik voel diepe schaamte en verdriet als ik bedenk dat ik voor die moeder omzeggens nooit iets teruggedaan heb.

Vanaf nu wil ik ophouden met klagen tegen mijn moeder, en ik wil haar meer dan voorheen helpen in het huishouden. Ik heb me voorgenomen om voor al die keren dat ik haar een eenzaam gevoel bezorgd heb op mijn manier iets terug te geven door iets te doen waar moeder blij van wordt.

Ik heb een harde noot moeten kraken

Mijn Naikan over mijn vader was de eerste keer onvoltooid blijven stokken, en daarom was ik de tweede keer erg ongerust. Zoals verwacht vond ik het heel moeilijk om Naikan te doen over de jaren vanaf het lager middelbaar. Ik was bang om echt te kijken naar mijn eigen gevoelens ten aanzien van mijn vader, en ik aarzelde om diep te kijken. Maar toen stelde de begeleider mij voor om eens een wandeling te maken om mijn gedachten wat te verzetten, en dat maakte mij wat rustiger. Naikan begon ook beter te lukken. Ik begon toen ook te denken dat ik die harde noot wel moest kraken, omdat ik anders waarschijnlijk nooit zou kunnen veranderen. En ik begon met volle inzet Naikan te doen betreffende mijn vader.

Ik confronteerde mezelf bewust met feiten uit mijn hogere jaren van de middelbare school die ik liever niet in de herinnering wou brengen. Dit was voor mij eerlijk gezegd heel erg pijnlijk. De scène waarin ik tegenover mijn vader sta en met de punt van een mes tot vlak voor zijn ogen nader, dat is een gebeurtenis die nooit meer kan verdwijnen. Ik ben echt een mens van het laagste allooi, iemand die dit soort erge dingen gedaan heeft. Mijn gevoel nu is dat ik indien nodig heel mijn leven moet inzetten om dit terug goed te maken. (Toen ik dit wenend vertelde terwijl ik van de emotie met mijn vingers de futon kapot plukte, dat was een moment van grote ommekeer)

Bevrijd van een muur die ik zelf gebouwd had

Voordat ik Naikan deed sprak ik niet met mijn vader, en ik leefde zon

der hem te ontmoeten. Ik zag niets dan slechts aan mijn vader, en in mijn hart haatte ik hem. "Zo'n mens, dat is mijn vader niet."  "Ik heb geen vader nodig."  "Het is beter als hij er niet is."  "Ik wil dat hij uit ons huis weggaat."  "Ik kan best op eigen benen staan zonder vader," zo dacht ik.

Maar door over vader Naikan te doen werd ik mij er van bewust dat ik, zelf, tegenover mijn vader mijn eigen muur gebouwd had. Ik kwam er toe te erkennen dat ik zelf al jarenlang tegenover mijn vader in mijn binnenste niets dan wrevel en verwijten gekoesterd had. Dit hart van mij was zwart en slecht, echt om schrik van te hebben. Door dit gevoel te erkennen begon ik ten aanzien van mijn vader een gevoel van spijt en schuld te krijgen over alles wat ik hem aangedaan had. Ik herinnerde mij zaken die mijn vader voor mij gedaan had. En er kwamen zelfs herinneringen aan een lachend gezicht van vader naar boven.

Vanaf nu wil ik stapje voor stapje terug met mijn vader beginnen praten. En ik wil proberen om kleine dingen voor hem te doen die hem blij maken.

De begeleider zei mij ook dat hij blij was dat mijn slechte gevoelens tegenover mijn vader verdwenen waren, en mijn eigen gevoel op dat ogenblik was ook dat ik bevrijd was van iets, en dat ik mij nog nooit zo licht gevoeld had. Op dat ogenblik dacht ik: "Misschien ben ik hiervoor Naikan komen doen."

Ik heb het gevoel dat ik een heel erg waardevolle ervaring heb mogen meemaken. Ik ben daar heel erg dankbaar voor. Ik heb een week genoten van uw goede zorgen. Dank u dat u elke dag voor mij voor zulke lekkere maaltijden zorgde. Ik vergeet dit gevoel voor de rest van mijn leven nooit meer.