"Het bewijs dat ik geleefd heb"

幸福ニュース（しあわせニュース）第643号　　　2015年3月28日© Shinko Oyama

Het lijkt al lang geleden te zijn dat ik hierheen gekomen ben om Naikan te doen.

Toen ik hier precies één week geleden naartoe kwam was ik eerder teneergeslagen. Het was alsof mijn ziel in mist gehuld was.

Aan die tijd terugdenkend weet ik nu dat ik niet in staat was om openhartig te zijn tegenover mijn moeder, waarmee ik sinds mijn acht jaar samenleefde  na de echtscheiding van mijn ouders, en dat ik mezelf ervan overtuigd had dat ik niet bemind werd.

Tegenover mijn vader, die weggegaan was, voelde ik wrevel en haat omdat hij mij niet opgevoed had zoals het hoort.

Ik weet niet of de oorzaak  te vinden is in deze negatieve gevoelens die ik tegenover mijn ouders koesterde, maar ik zelf had af te rekenen met instabiliteit in mijn menselijke relaties, Ik was overdreven afhankelijk van mijn vriendin, en ik was niet in staat om echt vertrouwen te stellen in de kameraden van de universiteit waarmee ik dezelfde activiteiten deelde.

Dat was de aanleiding voor een opmerking vanwege een oudere makker in de vereniging waarin ik actief ben, waarbij hij mij suggereerde dat het voor mij misschien goed zou zijn als ik eens Naikan zou gaan doen. Omstreeks diezelfde periode gebeurden er in mijn leven een aantal zaken die voor mij een teken aan de wand waren en die mij deden denken dat het tijd werd dat ik eens iets deed om wat orde op zaken te stellen in mijn eigen innerlijk. Zo ben ik voor het eerst in mijn leven deze week intensieve Naikan komen volgen.

De eerste twee of drie dagen slaagde ik er omzeggens niet in om mij goed te concentreren. Ik liet mijn aandacht afdwalen naar het landschap, of ik werd door slaap overmand, enzovoort.

Ook al kon ik na een tijdje al eens geconcentreerd Naikan doen, ik slaagde er maar niet in om te kijken naar de feiten en was steeds maar bezig met evaluaties en oordelen over de anderen, in plaats van de feiten te bekijken zoals ze geweest waren.

Ik voelde wel een verbetering op fysiek vlak. Ik leidde de laatste tijd een heel onregelmatig leven, en ik leed aan spanningen in mijn spieren. Door het regelmatig leven gedurende de Naikanweek voelde ik dat die symptomen verdwenen.

Vanaf de vierde dag ongeveer voelde het aan alsof ik stilaan dieper en dieper Naikan kon doen.

Toen ik een tweede maal mezelf onderzocht vanuit het standpunt van het leven van mijn moeder en vader, en  ik de feiten met zorg op een rijtje zette, werd het mij heel goed duidelijk hoe veel zij in hun zorg voor mij gedaan hadden, en hoe sterk zij verlangden dat ik goed zou opgroeien en een goede mens worden.

Daarbij vergeleken had ik zo goed als niets teruggedaan voor mijn ouders, en ik voelde hierover pijn en spijt.

Ik had net daarvoor het boeddhistisch verhaal van "de drie vergiften van het hart" (begeerte, kwade wil en onwetendheid)  gehoord, en ik heb lang en diep gekeken naar het groot gebrek aan ouderliefde waarmee ik al die jaren geleefd had.

Toen ik hierna verder Naikan deed werd ik me ervan bewust hoe sterk mijn grootvader en grootmoeder, tante, vrienden, en de makkers waarmee ik samen activiteiten doe altijd gewild hebben dat ik gezond en sterk en gelukkig zou opgroeien.

Ik kreeg een gevoel dat ik moeilijk in woorden kan uitdrukken toen ik stilstond bij de gedachte dat ik leef dank zij een heel aantal mensen, mensen die mij elk op hun tijd, in verschillende vormen, de een al wat frekwenter of intenser dan de andere,  gedragen en met zorg omringd hebben.

En voor elk van die mensen geldt dat ik maar weinig voor hen gedaan heb. Ik voelde me daar schuldig over, en naar het einde van deze week intensieve Naikan begon ik na te denken over manieren waarop ik vanuit die situatie iets kan terugdoen voor de mensen die zoveel voor mij gedaan hebben.

Omdat mijn moeder de eerste persoon is aan wie ik iets wil teruggeven dacht ik na om iets te vinden waar moeder blij mee zou zijn, en toen herinnerde ik mij dat moeder vroeger eens, toen ze de foto's bekeek van de eerste dag waarop ik naar de universiteit ging, binnenmonds mompelde: "Dit hier is het bewijs dat ik geleefd heb."

Ik ben nu van plan om een fotoalbum te maken over al mijn activiteiten gedurende mijn vier jaren universiteit, en haar dat album te geven wanneer ik afstudeer.

Als ik me inbeeld hoe dat zal zijn voel ik daarbij ook wel wat schaamte, maar, ook al omdat ik aan mijn moeder niets verteld heb over mijn activiteiten op de universiteit denk ik dat ik haar dat album toch wil geven.

Hoe ik iets kan teruggeven aan al die andere mensen, daar heb ik nog maar weinig zicht op, maar ik zal met elk van hen eerlijk en open in contact treden, en als de gelegenheid zich voordoet wil ik naar hen toe mijn dankbaarheid ook uiten.

Tot slot wil ik iedereen van de Regein tempel die zich voor mij ingezet heeft heel hartelijk danken. Dank zij jullie heb ik een intensieve en sterke tijd kunnen doormaken.