Naikan van een student 

幸福ニュース（しあわせニュース）第695号2016年9月15日© Shinko Oyama

Tijdens mijn eerste periode Naikan over mijn moeder herinnerde ik mij een aantal zaken die mijn moeder voor mij gedaan had, maar ik had er niet speciaal sterke gevoelens bij. Ik herinnerde mij bijvoorbeeld dat moeder iedere dag voor ons kookte, dat ze onze bento lunchbox klaarmaakte, en dat ze ging werken om geld te verdienen voor mij en mijn broers. Ze liet ons bijscholing volgen en we mochten naar de universiteit gaan studeren.

Moeder? OK, maar ...

Er waren nog een hele reeks herinneringen, maar wat ik hier aanhaalde zijn ongeveer de punten die ik vertelde tijdens de ontmoetingen met de begeleider. Ik kan niet zeggen dat ik bij het herinneren van al die zaken tijdens die eerste Naikan over moeder iets van dankbaarheid voelde.

Ik denk dat mijn gevoel van ongenoegen tegenover mijn moeder daarvoor in de weg zat. Ik besefte wel dat ik veel van haar gekregen had, maar anderzijds vond ik ook dat er veel zaken waren die ze niet voor mij gedaan had. Als ik het beeld van licht en donker zou gebruiken zou ik zeggen dat het donker bij sterker doorwoog dan het licht.

Vaderliefde

Daarna volgde Naikan over mijn vader. Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik ongeveer zeven jaar was, en ik kon mij bijgevolg niet echt veel herinneren over mijn vader. Maar er waren toch heel wat goede herinneringen aan de tijd die ik als kleuter samen met vader doorgebracht had. Voor mij was deze oefening een herbevestiging dat ik door mijn vader liefdevol gekoesterd geweest was.

Daar was ook het onderhoudsgeld dat vader voor mij betaalde na de scheiding. Ik wist daar wel iets van, maar toen ik het bedrag berekende dat vader over al die jaren voor mij betaald had besefte ik voor het eerst hoe belangrijk dat onderhoudsgeld geweest was. Bovendien was het voor mij belangrijk dat ik kon inzien hoe dat geld een uitdrukking geweest was van de gevoelens van liefde die vader jegens mij koesterde. 

Moeder heeft mij graag gezien

Bij de tweede beurt Naikan over mijn moeder werden er heel wat zaken duidelijk voor mij. Als ik begon te tellen wat ze allemaal voor mij gedaan had scheen er geen eind aan de lijst te komen.

Ik begon mij de handelingen die moeder voor mij gesteld had een voor een te herinneren en ik probeerde mij in te leven in de gevoelens die moeder bij elke activiteit zou kunnen gehad hebben. Ik begon te beseffen dat moeder nooit zou kunnen gedaan hebben wat ze voor mij gedaan heeft als zij mij niet graag zou gezien hebben. 's Morgens vroeg opstaan en voor het ontbijt zorgen, mij elke dag tot aan de voordeur begeleiden en met een lachend gezicht uitwuiven, werken van de morgen tot de avond. Thuiskomen na het werk en het avondmaal klaarmaken, opruimen, enzovoort. Ik bedacht dat je dat allemaal alleen maar kunt doen als je echt veel houdt van de persoon voor wie je het doet. En dat dan jaren aan een stuk.

Toen ik eenmaal door dat besef wakker geworden was begonnen er een hele berg herinneringen op te komen aan zaken die moeder voor mij gedaan had. En toen ik op die manier een tijdje verder Naikan gedaan had begon ik mijn eerdere overtuiging bij te stellen. Ik begon te beseffen dat wat ik gekregen had veel meer was dan wat ik niet gekregen had, en dat wat ik gekregen had waarschijnlijk veel belangrijker was.

Vervulling in plaats van leegte

Daarna deed ik Naikan over mijn grootouders. Ik voelde daarbij heel sterk hoe ik echt door veel mensen met heel veel liefde grootgebracht was. Hierbij verdween bij mij het gevoel van leegte in mijn hart, en dat maakte plaats voor een gevoel van vervulling.

Een schuld om in te halen

Ik herinnerde mij tijdens de Naikan over mijn moeder in de periode van mijn jaren in het hoger middelbaar ook enkele zaken die ik gedaan heb die echt niet door de beugel kunnen, en waarover ik veel spijt heb. Ik heb bijvoorbeeld in het tweede jaar van het hoger middelbaar aan mijn moeder het verwijt gemaakt dat haar manier om mij op te voeden er de oorzaak van was dat ik toen zoveel problemen en moeilijkheden ondervond. 

Ik had voor ik Naikan kwam doen al wel een aanvoelen gehad dat zoiets eigenlijk niet klopte, maar door mij tijdens die reflectie in Naikan bewust te worden van de omvang van de liefde van moeder kreeg ik op dat ogenblik echt wel een gevoel van berouw dat van heel diep kwam. Ik had het in die periode in het hoger middelbaar moeilijk, en ik dacht daarbij enkel aan oplossingen voor mezelf, maar ik besef nu dat ik niet alleen mijn moeder maar ook veel andere mensen in die periode veel last berokkend heb.

Ook nu heb ik wel enkele persoonlijke problemen, maar ik hoop iemand te worden die ook en vooral in moeilijke tijden niet alleen aan zichzelf denkt, maar ook aan hoe de anderen zich voelen.

Ik leerde ook dat ik niet genoeg doe voor andere mensen, en dat ik daar niet genoeg over nadenk. Maar ik hoop dat ik het gevoel van dankbaarheid dat ik nu gevoeld heb nooit meer vergeet, en dat ik meer iets zal kunnen teruggeven aan de mensen rondom mij.