"Mijn leven was pijnlijk"

幸福ニュース（しあわせニュース）第692号2016年8月17日© Shinko Oyama

Ik heb tot nu toe geleefd met het gevoel dat mijn leven lastig en vol pijn was. Ik was er ook van overtuigd dat dat gevoel veroorzaakt was door de scheiding van mijn ouders, en het intrafamiliaal geweld, waardoor ik in mijn kleuterjaren niet voldoende liefde gekregen had.

Behalve dat gevoel dat het leven lastig en vol pijn was, meende ik dat ik een mens was die het niet waard is om te leven, en dat ik daarom door niemand graag gezien werd. Ik was niet in staat om zorg te dragen voor mijn eigen leven.

Wanneer ik dan recent besliste om Naikan te gaan volgen had ik enerzijds de verwachting dat ik misschien toch mezelf zou kunnen veranderen, maar er was ook een stemmetje in mijn hoofd dat bleef zeggen dat iemand zoals ik nooit zou kunnen veranderen. Om eerlijk te zijn moet ik hier aan toevoegen dat ik in het begin van de week Naikan amper wist wat Naikan is.

Om te beginnen kwam er bij de eerste beurt Naikan over mijn moeder bijna niets naar boven. Ik vond bijna geen zaken die zij voor mij zou gedaan hebben. Mijn ouders zijn namelijk gescheiden toen ik ongeveer drie jaar was en sindsdien heb ik niet meer met haar gesproken. Met uitzondering van de keren dat zij op haar eigen initiatief naar mij toe kwam om mij te ontmoeten, heb ik haar ook nooit ontmoet. 

Maar toen ik uitrekende hoe veel keren zij mijn luiers ververst had, kwamen er nog veel andere zaken naar boven die zij voor mij gedaan heeft, en daar was ik zelf verwonderd over.

Ik ben ook nu niet van plan om haar te ontmoeten, maar er is wel één ding dat ik voor haar zou willen doen. Wanneer mijn moeder zal gestorven zijn zal ik naar haar graf gaan en haar groeten. Of ik dat wel echt zal doen is een andere zaak, maar tot nu toe zat ik zo in elkaar dat ik in geen geval zoiets zou kunnen gedacht hebben. Ik denk ook niet dat ik ooit zo intens over haar nagedacht heb als tijdens deze laatste dagen.

Een klein beetje vergeving, en minder haatgevoel

En misschien is het ook zo dat ik mijn moeder, die ik altijd alleen maar gehaat heb, misschien een klein beetje vergeven heb. Want het is heel eigenaardig, maar dat gevoel van haat is precies verdwenen.

Ik deed daarna Naikan over mijn vader. Het heeft nooit geklikt tussen mijzelf en mijn vader, en ik dacht er ernstig over na om alle contact met hem te verbreken. Eerlijk gezegd had ik helemaal geen zin om over mijn vader na te denken. Maar toen de begeleider zei dat ik de Naikan over mijn vader ook kon uitstellen als dat te zwaar was voor mij, heeft misschien dat juist gemaakt dat ik er toch kon aan beginnen.

Bij de eerste Naikan over mijn vader kon ik mij wel een aantal zaken herinneren die hij voor mij gedaan had, maar toen ik moest nadenken over wat ik voor hem gedaan had en hoe ik hem last berokkend of bezorgd gemaakt had kwam er niet veel zinnigs uit.

Toen ik bijvoorbeeld dacht aan wat ik voor hem gedaan had kwam ik uit bij: "Ik ben zo braaf mogelijk geweest. Ik observeerde hem en ik hield rekening met zijn stemming, en ik gedroeg me op zo een manier dat hij al eens om mij kon lachen."

Bij de vraag naar de last die ik berokkend had of de keren dat ik hem bezorgd gemaakt had, herinnerde ik mij allemaal feiten die eigenlijk kleine verwijten naar hem toe waren. Ik was een kind dat gemakkelijk bang was. Ik kon niet tegen geruzie, zodat ik er eerder van wegvluchtte. En ik meende dat dit allemaal zaken waren die aan mijn vader te wijten waren. 

Ommekeer door van gezichtspunt te veranderen

Meester Oyama had mij echter de raad gegeven om eerst even mijn eigen gevoelens te laten voor wat ze zijn en er niet mee bezig te zijn, maar om te proberen om na te denken vanuit de positie van de andere persoon, van mijn vader dus. Toen ik mij die woorden herinnerde en dat zo probeerde te doen kwamen er allerlei herinneringen in mij op, en ik kreeg de tranen in de ogen doordat ik een sterk gevoel van dankbaarheid en berouw voelde.

Ik voelde schaamte, omdat ik ondanks dat ik zoveel van hem gekregen had toch altijd gedacht had dat ik er alléén voor stond, dat ik door niemand graag gezien werd, dat ik te beklagen was, en dat ik ongelukkig was. Ik kreeg een sterk gevoel van schuld en berouw ten aanzien van mijn vader.

Ik had van mijn vader alleen de onaangename kanten gezien. Ik had altijd alleen maar de bewijzen blijven verzamelen van het feit dat ik niet graag gezien werd. Maar ik had geen oog gehad voor zijn gezichtspunt. Er was iets in mij dat maakte dat ik op hem neerkeek. Ik waande me zeker dat ik op mijn eentje groot geworden was, en ik had dan ook geen enkel gevoel van dankbaarheid. Ik dacht enkel vanuit mezelf.

Als ik maar goed gekeken had zou ik, ook zonder zoeken, gezien hebben dat er een veelheid aan bewijzen aanwezig waren die bevestigden dat ik graag gezien werd. Ik was het zélf die tegenover mijn vader een harteloze houding aangenomen had, en niet omgekeerd.

Ik kreeg het gevoel dat een hopeloos verwarde draad eindelijk weer ontknoopt was.

Ik wist niet dat het "kijken vanuit een ander gezichtspunt" zo iets belangrijks was. Indien ik bij deze gelegenheid Naikan niet had leren kennen zou ik voor de rest van mijn leven niet van mezelf gehouden hebben en dan had ik blijven denken dat ik ongelukkig was.

Wanneer deze week Naikan afgelopen is wil ik eerst en vooral aan mijn vader vergeving vragen en mijn dankbaarheid uiten. Ik wil vanaf nu meer nadruk leggen op iets "geven" aan mijn vader en ik wil met een open en eerlijke instelling met hem omgaan.

Dank voor alles deze week.