Vrouw van 32 doet Naikan over o.a. haar man

 第３４号© Shinko Oyama

Toen ik voor de eerste keer het woord “Naikan” hoorde verstond ik er zelfs de betekenis niet van. “Naar binnen kijken” betekent het, maar wat doe je dan? Ik was ongerust toen ik hier aankwam. De Naikanbegeleider gaf mij wat uitleg, en om 4 uur in de namiddag begon ik Naikan te doen.

Wat ik van moeder gekregen had, wat ik voor haar teruggedaan had en welke lasten ik haar berokkend had, die feiten uit het verleden moest ik altijd maar opnieuw en opnieuw aan de begeleider vertellen, en de derde dag ‘s avonds was ik dat grondig beu.

Ik sprak de begeleider daarover aan: “Alles wat ik u tot nu toe verteld heb zijn zaken en gebeurtenissen waarover ik zelf reeds gereflecteerd had vooraleer naar hier te komen. Ik zie niet in wat het nut hiervan is als ik dit zeven dagen lang moet blijven doen.” 
Als ik er nu aan terugdenk schaam ik me dat ik dat zo gezegd heb.

Ik kreeg het volgend antwoord: “Die enge ruimte van één vierkante meter waar je nu in zit om Naikan te doen, dat heeft zo zijn zin, en dat zal je wel stilaan gaan begrijpen. Denk voorlopig maar dat men je om de tuin geleid heeft en blijf toch maar tot de laatste dag je best doen.”

Ik kon nog niet van harte enthousiast worden maar ik overtuigde mezelf door te denken: “ Ik ben weer in mijn oude slechte gewoonte vervallen. De meester is een professional op dit gebied. Hij zal dus al wel veel mensen meegemaakt hebben die reageren zoals ik. Laat me dus op zijn woorden vertrouwen en doen wat hij vraagt.”

Vanaf de vierde dag was er vanaf 's morgens iets veranderd. Ik wou de hemel en de wolken buiten door het raam niet meer zien. Ik had ook een afkeer van de zon die door het raam scheen, en ik ging anders zitten zodat ik in de richting van de muur keek. Ik kreeg meer zin om dieper te gaan, alleen te zijn, meer en dieper na te denken.

Af en toe kreeg ik een geluidsopname van eerdere deelnemers te horen, en in de namiddag schrok ik toen ik plots de stem hoorde van een professor waar ik vroeger aan de universiteit les bij gevolgd had, Hanayama Shoyu. Ik was 9 jaar geleden afgestudeerd en zo lang was het dus geleden dat ik mij nog in mijn hart door die stem van die professor had laten bewogen worden. Dat ik hier nu deze stem kon horen terwijl ik al die jaren niet meer aan hem gedacht had! Toen ik jonger was stond ik open voor wat die professor te zeggen had. Wanneer was ik mijn vroegere open en nieuwsgierige ik kwijt geraakt? Ik zat in mijn eentje te wenen. Ik besliste dat ik hier nu echt mijn best moest doen.

De avond van de vijfde dag richtte ik op een bepaald ogenblik mijn hoofd op en opeens voelde ik een soort gewicht, een last in mijn binnenste wegzakken. “Nu snap ik het. Al mijn slechte daden sinds mijn geboorte hebben tot nu mijn ouders, mijn man en mijn kinderen leed aangedaan.” Ik begreep ineens waarom ik mijn ouders en mijn man niet echt vanuit de bodem van mijn hart kon vergeven. Het voelde alsof ik, iemand die enkel basisprobleemjes kan oplossen, er in slaagde om ineens heel moeilijke toepassingsproblemen op te lossen.

Van dan af was ik onverzadigbaar, ik begon met volle inzet mezelf te onderzoeken in mijn relatie met mijn man. Ik wilde meer tijd. Bij het avondeten bleef het eten bijna in mijn keel steken. Ik stak het wel in mijn mond maar ik smaakte het niet. Toen ik plots tot mezelf terugkeerde merkte ik dat ik Naikan deed terwijl ik aan het eten was. Ik deed over mijn maaltijd twee keer zo lang als gewoonlijk.

Ik bleef maar denken, in de badkamer, op weg naar het toilet, elk moment. Ik vond het lastig om tijd te verspillen aan het groeten van andere mensen op mijn weg. Ik wilde alleen zijn, me in een enge ruimte oprollen. Ik was iemand geworden die van de duisternis hield.

Ook op de zesde dag bleef ik naar de muur gericht zitten. De stemmen van mensen buiten drongen niet tot mij door. Ik bleef nadenken tot de middag van de zevende dag, het einde van mijn week Naikan. Ik had vijf dagen nodig gehad om mij bewust te worden van mijn bezoedelde en lelijke binnenste.

Ik dacht aan mijn vader en moeder die me met intense liefde omringd hadden. Aan mijn man die mij met handen en voeten van alles geleerd had. Aan mijn kind dat uit mij, een moeder met een hart als een modderpoel, geboren was met een hart zo mooi als een lotusbloem.

Mijn zeven dagen Naikan zijn voorbij, maar mijn Naikan begint nu pas voor mij. Ik wil mij ten volle inzetten om het mooie dat ik door Naikan geleerd heb aan de mensen in mijn omgeving terug te schenken. Elke dag is een dag om mezelf bij te schaven. Ik heb gevoeld dat er zich vanuit alle hoeken en kanten van het dagelijkse leven veel gelegenheden kunnen voordoen voor mij om bij te leren.

Dank u wel.