Moeder van een kind dat niet meer naar school wil

幸福ニュース（しあわせニュース）第753号2018年9月7日© Shinko Ohyama

De eerste twee dagen waren ongelooflijk zwaar.
Het enige dat in mijn hoofd opkwam was: "Wat zouden de anderen nu allemaal aan het doen zijn?", of bijvoorbeeld ook: "Wat ga ik doen wanneer ik terug thuis zal zijn?"  Ik kwam er helemaal niet toe om echt Naikan te doen.

Maar ik dacht aan mijn zoon die ook meegekomen was, en ik verplichtte mezelf, als moeder, om toch echt mijn best te doen.
 
Af en toe zag ik mijn zoon en zijn lachend gezicht, en dat gaf me wat energie, waardoor ik de week Naikan tot het einde kon doorzetten.

Het feit dat ik helemaal alleen mijn maaltijden nam maakte dat ik opmerkzaam werd voor punten waar ik me normaal niet van bewust was.
Dat gaat bijvoorbeeld over een gevoel van dankbaarheid ten aanzien van de mensen die deze lekkere maaltijden voor mij klaargemaakt hadden, of ook over zoiets als de aangenaam mooie manier waarop zij eten opdienden.

In het gewone dagelijks leven, wanneer ik mijn tijd tussen TV, GSM en PC doorbreng, heb ik meestal geen aandacht voor dergelijke gevoelens van dankbaarheid.  Ik ben blij dat ik eens bij deze zaken heb kunnen stilstaan.

Ik heb me voorgenomen om wanneer ik weer thuis ben eens vanuit het standpunt van mijn ouders te denken, en te zorgen voor gemakkelijk eetbare gerechten en gebruiksvriendelijk eetgerei. Ik zou graag echt vanuit het hart voor hen willen koken.

Ik ben ook op iets gestoten terwijl ik in de voor mij voorbehouden tijd een bad nam. Gewoonlijk neem ik een bad wanneer ik wil, en blijf ik er zolang in zitten als ik wil.  Maar nu heb ik echt bewust genoten van die tijd, waar ik er anders niet zo bewust mee omga.

Ik vind het een geweldige ontdekking dat zo'n gewone zaken waar ik normaal geen aandacht aan schenk toch zo een blij en dankbaar gevoel kunnen geven.

Ik heb om te beginnen Naikan gedaan over mijn moeder.  Ik had altijd ergens de idee meegedragen dat ik op mijn eentje had moeten leven. Maar nu heb ik gemerkt hoeveel zorg mijn moeder aan mij besteed heeft, en dat ik niet alleen niets teruggegeven heb, maar dat ik bovendien niets anders gedaan heb dan haar last berokkenen.

Zeker sinds moeder dement geworden is, dacht ik dat ik niets van haar kreeg.  Maar toen ik twee beurten Naikan over moeder gedaan had besefte ik dat ik ook nu, hoewel moeder dementie heeft, toch veel van haar krijg.  Ik krijg van haar ook veel te leren. Toen ik dat begon te beseffen heb ik lang geweend.

Als ik eerlijk mag zijn moet ik zeggen dat ik eigenlijk liever geen Naikan over mijn vader wou doen.  De laatste tijd is onze verhouding niet goed en we hebben geregeld conflicten.  Mijn ware ik onderzoeken in verband met mijn vader vond ik geen veilig idee.

Maar toen ik twee beurten Naikan over mijn vader gedaan had begon ik te begrijpen dat ik zelf degene was die voor conflicten zorgde. Nu hoop ik dat dit inzicht in mezelf vanaf nu voor een verbetering in mijn eigen houding tegenover mijn vader zal zorgen.

Wat mijn man betreft, vond ik dat ik hem geen last berokkende, want ik zorgde toch altijd netjes voor alle werk in huis dacht ik.
Maar als ik eens goed keek vond ik dat ik bijvoorbeeld soms al eens heel kort was wanneer ik op een vraag van hem antwoordde, dat ik mijn werk in het huishouden soms maar slordig deed, enzovoort. Ik bleek hem eigenlijk wel degelijk veel last te berokkenen.  Na deze week Naikan heb ik nu het gevoel dat mijn gevoelens van liefde en dankbaarheid jegens mijn man sterk toegenomen zijn.

Geweldig moeilijk was de Naikan tegenover mijn zoon.  Ik heb de gewoonte om een meningsverschil met hem te beslechten met de woorden: "Ik ben je moeder, en jij hebt te luisteren!"  Het was pijnlijk en lastig om deze houding van mij in detail te onderzoeken en er naar te kijken vanuit het standpunt en door de ogen van mijn kind.
Ik besef dat Naikan voor mij zo moeilijk was omwille van die dominante opstelling van mij. Eigenlijk zou ik mijn zoon als een zelfstandige persoon moeten bejegenen, en door Naikan te doen leerde ik dat ik moet leren om de zaken ook eens door de ogen van een kind te bekijken.

Ik ben Naikan komen doen omdat mijn zoon niet meer naar school wil gaan.  En waar ik dacht dat het een goede training voor mijn zoon zou worden, denk ik nu dat deze week Naikan nog veel meer dan voor mijn zoon, voor mij zelf een goede training geweest is.
Ik ben me diep bewust geworden van mijn ontoereikendheid, van hoe ik de dingen door een gekleurde bril zag, hoe mijn aandacht op externe zaken gericht was, hoe ik dingen die ik niet wilde zien gewoon uit de weg ging alsof ik ze niet gezien had, enzovoort.

Heel hartelijk dank aan Mr. Oyama voor zijn goede begeleiding, aan de mensen die, onder andere in de keuken, voor alles gezorgd hebben, aan mijn zoon ook, die de aanleiding gecreëerd heeft om naar hier te komen, en aan de mensen thuis die mij gesteund hebben om naar hier te komen.