Wanneer een kind uit het leven stapt 

幸福ニュース（しあわせニュース）第690号2016年7月8日© Shinko Oyama

Toen ik met Naikan begon hield ik het eigenlijk niet voor mogelijk dat ik mij dat allemaal zou kunnen herinneren, al die zaken uit het verleden over mijn vader en moeder, broer, eerste en tweede zoon, liegen en stelen.

Op de eerste dag deed ik Naikan over mijn moeder. Mijn moeder is gestorven toen ik in het vierde jaar van de lagere school zat. Ik werd slaperig en ik deed half slapend Naikan met als gevolg dat ik ook niet bepaald grote ontdekkingen deed.

Daarna deed ik Naikan over mijn vader. Mijn vader dronk veel en was een alcoholverslaafde, maar hij was altijd lief voor mij.

Ik heb altijd met de idee geleefd dat ik noch van mijn vader noch van mijn moeder genoeg liefde gekregen had, en dat ik daarom zelf ook niet wist hoe ik liefde moest geven aan mijn twee zonen. Maar nu ontdekte ik dat ik van moeder en vader, en in het bijzonder van mijn vader, altijd heel veel liefde gekregen had.

Op de vierde dag deed ik voor de tweede keer Naikan over mijn moeder en vader. Daarbij kreeg ik dieper zicht op de periode toen ik nog heel klein was. Ik ging meer en meer beseffen hoe vader en moeder mij in veel zaken die niet zo opvallend zijn altijd met liefde overladen hebben. Ik leerde dat ik mijn eigen kinderjaren niet mocht negeren of afprijzen, maar dat ik fier en sterk in het leven moest staan. Voor ik het goed besefte was ik innerlijk tegenover mijn vader woorden van dank aan het formuleren.

Op de tweede dag van de week heb ik vijf maal Naikan gedaan over mijn oudere broer. Maar hierbij speelde mijn ego op en ik pijnigde mezelf met allerlei gedachten. Ik vroeg mezelf af of onze thuissituatie of de omgeving nadelig geweest was voor mij. Of was het de schuld van mijn vader, of van mijn moeder? Was ik ongelukkig wegens mijn ouders, of was mijn eigen karakter de oorzaak? Ik was wat je noemt "omgekeerde Naikan" aan het doen.

Maar op de vijfde dag deed ik voor de tweede maal Naikan over mijn broer, en toen herinnerde ik mij de moeilijkheden die mijn broer gehad had, en veel dingen die hij voor mij gedaan had. Tenslotte kreeg ik ook tegenover mijn broer een gevoel van dankbaarheid.

Op de derde dag deed ik twee keer Naikan over de vader van onze kinderen, maar het gevoel van haat tegenover mijn man haalde de bovenhand en ik begon zelfs te denken dat het niet veel zin had om op die manier verder Naikan te blijven doen, omdat de haat en het gevoel van afkeer alleen maar toenamen.

Tijdens het gesprek met de begeleider trok deze ook een streng gezicht, en ik had de indruk dat hij op een objectieve manier zicht had op de haat die ik in mijn hart droeg. Dit was het ogenblik waarop ik gered werd.

Op de vijfde dag deed ik een tweede maal Naikan over mijn man, en ik was mijn man nog steeds verwijten aan het maken. Meester Oyama gaf mij een duwtje in de goede richting door te zeggen: "Jezelf vergeven, en de andere mensen vergeven, jezelf graag zien, en de andere mensen graag zien." Ik kon voelen hoe mijn hart aan mijn man begon te vergeven.

Ik was gefixeerd geweest op het verleden. En nu leerde ik dat het verleden niet verandert, hoezeer het ons ook mag spijten. Ik leerde dat het mogelijk is om de manier waarop je naar het verleden kijkt te veranderen. Ik leerde dat ik Naikan deed en naar het verleden terugblikte om uit dat verleden te leren, zodat ik de zelfde vergissingen en mislukkingen uit het verleden in de toekomst niet hoefde te herhalen. Ik dacht ook na over hoe ik het zou kunnen aanpakken om in de toekomst gelukkig te worden.

Ik deed ook Naikan over onze gestorven zoon. Ik leerde hoe de gevolgen van de gedragingen van de ouders op dat kind een grote invloed gehad hadden.

Ik dacht terug aan mijn egocentrische manier van leven, aan mijn bitse manier van spreken die geen rekening hield met de gevoelens van de aangesproken persoon, aan de manier waarop ik me in mijn gedrag puur door mijn gevoelens had laten leiden. Ik leerde dat mijn twee kinderen het slachtoffer geworden waren van die manier van leven van mij.

Wat in het verleden gebeurd is kan niet meer hersteld worden, maar ik leerde dat het feit dat mijn oudste zoon er niet meer is een betekenis moet hebben, al begrijp ik het nu nog niet. Het is iets wat ik ooit in de toekomst zal begrijpen.

In deze week Naikan ben ik echt geconfronteerd geworden met mijn op eigen voldoening gerichte manier van leven, iets waar ik mij vroeger nooit van bewust was, zelfs niet toen mijn eigen kind er het slachtoffer van werd.

Ik werd ook geconfronteerd met het beeld van mezelf als een volmaakt egoïstische ouder. Ik heb mijn tweede zoon die in Tokyo woont hard gekwetst door hem op verschrikkelijke manier af te wijzen door te zeggen: "Vergeet dat je een moeder hebt en ga terug naar Tokyo! Ik wil je hier nooit meer zien!" En daarna zat ik hem verwijten te maken, omdat ik me eenzaam voelde, omdat hij weigerde in te gaan op mijn initiatief om terug contact te nemen....

Ik had zelf ook nooit aandacht gehad voor de vele keren dat mijn zonen iets voor mij gedaan hebben. Door dieper te gaan in Naikan ben ik gaan voelen hoe mijn zonen mij dikwijls terloopse blijken van genegenheid en liefde gegeven hadden.

Ik wil dezelfde fouten niet blijven herhalen, en ik ben me daarom heel bewust geworden van mijn slechte gewoonten, van de aspecten van mezelf die ik wil corrigeren, en van de manier waarop ik dikwijls mensen pijn doe met mijn woorden.

Ik wil dit alles blijven koesteren in mijn hart, en ik wil mezelf veranderen in iemand die vriendelijk kan zijn tegenover de andere mensen, en in een moeder die voor haar zoon een toevlucht kan zijn waarmee hij over zijn zorgen kan praten.

Ik ben heel dankbaar dat meester Oyama Shinko mij deze Naikan-ervaring heeft laten doormaken. Ik ben blij dat ik op mijn zestigste nog zo'n inventaris van mijn leven heb kunnen maken, en dat er nog tijd is om een en ander opnieuw en beter aan te pakken.

Het bezoek aan de tempel elke morgen heeft mij deugd gedaan. De maaltijden waren echt heel lekker. Ik kon elke keer voelen dat er met liefde aan gewerkt was. Ik reflecteerde daarbij op mezelf met de vraag of ik zelf wel ooit met zoveel liefde gekookt had voor mijn kinderen. Vanaf nu wil ik mijn zoon ook laten eten van maaltijden die ik met liefde voor hem gemaakt heb.

Heel erg bedankt.