Bevrijd van tussen mijn muren

幸福ニュース（しあわせニュース）第678号2016年3月11日© Shinko Oyama

(bron van dit verhaal)

Ik ben iemand die eerder teruggetrokken leeft. De eerste dag van mijn week Naikan was ik dan ook angstig. Ik vroeg me af of ik dit wel een hele week zou kunnen uithouden. Maar na deze zeven dagen Naikan voel ik me nu heel licht vanbinnen.

Ik zwalpte tot nu toe innerlijk altijd heen en weer tussen droom en werkelijkheid. Dat maakte dat mijn leven stapsgewijs donkerder werd, een duistere kant op ging. Mijn zicht op de wereld rondom mij werd ook stilaan enger en meer onduidelijk. Tot mijn vader het niet meer kon aanzien. Hij raadde mij aan om eens een week Naikan te komen doen.

Ik was het gewoon om te reflecteren op mijn leven

Om u de waarheid te vertellen: ik ben reeds van veel vroeger bezig geweest met het terugblikken op mijn eigen leven in de vorm van een soort zelfbevraging.

Ik denk dat ik daar meer dan tien jaar geleden mee begonnen ben. Ik trok er op uit, met de fiets of te voet, naar een rivier of naar andere plaatsen in de natuur, en ik stelde mezelf vragen. Ik stelde mezelf bijvoorbeeld de vraag wat ik graag zou willen doen, of wat mijn uiteindelijke doel is, en hoe mijn leven er zou uitzien als ik die weg op zou gaan, enzovoort.

Wanneer ik dat zo een drietal uren deed waren op het einde mijn zorgen meestal wel verdwenen, en ik ging dan meestal met een gerustgesteld en licht gevoel terug naar huis. Voor mij was dat al die tijd de beste methode om mijn problemen op te lossen.

Maar de laatste tijd slaagde ik er toch niet meer in om de muren waartussen ik opgesloten zat te doorbreken. Ook na vijf uren van nadenken kwam er geen antwoord, en daar stond ik, terug op de plaats waar ik begonnen was. Ik voelde een soort kortsluiting in mijn denken.

Toen ik het voorstel kreeg om Naikan te doen dacht ik eerst dat het eigenlijk niet echt verschilde van mijn eigen methode. Ik reageerde met te stellen dat ik zoiets al heel dikwijls vruchteloos geprobeerd had. Ik meende ook dat het resultaat weer hetzelfde zou zijn, want ik had nu toch al een heel jaar op de fiets over mezelf zitten nadenken en redeneren.

Naikan was toch nog anders

Maar het groot verschil tussen mijn eigen methode en Naikan zit hem hierin, dat je bij Naikan je gezichtspunt moet wijzigen.

Ik had altijd naar mezelf gekeken vanuit mijn eigen gezichtspunt en op basis van mijn eigen normen en waarden. Maar toen ik Naikan ging oefenen werd het mij stilaan duidelijk dat Naikan een benadering is die verschilt van wat ik gewoon was. Het is namelijk zo dat ik in Naikan leerde om naar mezelf te kijken vanuit het standpunt van een andere persoon.

Mijn eerste ontdekking hierbij was dat ik eigenlijk niets af wist van het leven van de andere leden van ons gezin. Hoe mijn vader, mijn moeder, mijn zus geleefd hadden, met welke keerpunten zij in hun leven te maken gehad hadden, daar wist ik niets van. Ik vond dat ik gelukkig was, omdat ik opgegroeid was in een gezin dat vervuld was van liefde.

Maar ik deed niets anders dan liefde krijgen, terwijl ik helemaal geen belangstelling toonde voor het leven van de andere gezinsleden. Ik had zelfs geen benul van wat er het laatste jaar in het leven van mijn ouders gebeurd was. Zij moeten nochtans veel meer aan mij verteld hebben dan wat ik mij kan herinneren, maar ik heb waarschijnlijk bijna nooit aandacht geschonken aan wat zij mij vertelden.

Ik had altijd een masker op

Een ander probleem dat bij mij de laatste jaren pijn deed is het feit dat ik niet in staat ben om mijn eigenlijke zelf te tonen aan de buitenwereld.

Door Naikan te doen ben ik mij bewust geworden van mijn eigen trots en mijn eigen leugens. Ik had daar vroeger ook wel enig besef van. Bang als ik ben om in mijn zelfrespect gekwetst te worden maakte ik dikwijls tegen beter weten in gebruik van kleine leugentjes. Ik weet zeker dat er ook midden in mijn gesprekken met de Naikanbegeleider onwaarheden te vinden zijn. 

Maar ik heb nu begrepen dat het juist die leugens en die trots zijn die mijn dromen in de weg staan. Ik ben te trots om de waarheid te zeggen. Daardoor ben ik in mijn contacten met andere mensen altijd een beetje teruggetrokken. Het ging soms zo ver dat ik een relatie liet uitdoven, omdat ik wilde vermijden dat een van mijn leugens zou blootgelegd worden.

Ik vermoed nu dat een opeenstapeling van dat soort toestanden mij als persoon achter een stenen masker verstopt heeft.

Naikan bracht voor mij nieuw inzicht

Ik ben tijdens heel het laatste jaar waarin ik over mezelf nagedacht heb niet tot dit soort inzichten kunnen komen. Ik kan dus niet anders dan besluiten dat Naikan inderdaad verschillend is van een gewone zelfbevraging.

Ik heb op het einde van de week Naikan ook een levensplanning opgemaakt. En ik kan nu bijna niet wachten om in actie te komen met wat ik deze week geleerd heb, om een stap richting buitenwereld te doen.