Een schokkende ervaring 

幸福ニュース（しあわせニュース）第673号2016年1月5日© Shinko Oyama

(bron van dit verhaal)

Mijn eerste dagen van Naikan waren niet gemakkelijk

Op de eerste dag van mijn week Naikan kreeg ik mijn kamer toegewezen en na de nodige uitleg ging ik achter het kamerscherm zitten en begon ik Naikan te doen.

Ik wist vooraf dat ik achter een kamerscherm zou zitten, maar toen ik daar echt ging zitten gaf dat een heel vreemd gevoel. Na enkele minuten botste ik op het probleem dat ik niet goed wist waarover ik moest nadenken en hoe ik dat moest doen.

Ik moest onderzoeken hoe de relatie met mijn moeder geweest was in een welbepaalde periode. Tijdens de uitleg had dat heel eenvoudig geklonken, maar in feite was het heel moeilijk. Ik verloor mijn concentratie en voelde mij ongeduldig worden.

Bij het eerste onderhoud met de begeleider werden mij vragen gesteld: wat moeder voor mij gedaan had, wat ik teruggedaan had, hoe ik last berokkend had. Ik had het gevoel dat ik zonder kleerscheuren door dat eerste onderhoud geraakt was.

Maar toen ik er aan dacht dat dit zich de eerste dag verschillende keren zou herhalen, en daarna gedurende heel de week, begon ik mij eerlijk gezegd zorgen te maken en ik vroeg mij af of ik het wel zou kunnen volhouden.

Het onderhoud met de begeleider gebeurde ook achter het kamerscherm. Met uitzondering van een verplaatsing naar het toilet en de badkamer bleef ik dus in beginsel rustig zitten denken in die van alle aardse realiteit afgesneden ruimte achter het kamerscherm. 

De eerste dag was pas in de vooravond begonnen, er was een avondmaal en tijd om te baden, waarna de lichten gedoofd werden. Die eerste dag ging de tijd dus snel voorbij. Ik had gedacht dat ik een boeddhistisch vegetarisch dieet zou krijgen omdat ik in een tempel te gast was, maar dat was verkeerd gedacht. Ik kreeg een uitgebreide maaltijd en het was echt lekker. De lichten gingen uit om 9u. Het was lang geleden dat ik nog zo vroeg ging slapen. Ik viel buiten alle verwachting gemakkelijk in slaap.

De tweede dag: opstaan om 5u30. Voor mij geen probleem, ik sta gewoonlijk vroeg op. Wij gingen naar het hoofdgebouw van de tempel voor een gebedsdienst. Ik had er een heel goed gevoel bij. In de stille morgenlucht zitten, met alleen het geluid van de soetras. Het leek of de soetras doorklonken tot in de diepste lagen van mijn ziel.

Vervolgens was er tijd om wat te poetsen en dan kwam het ontbijt. Na het ontbijt terug achter mijn kamerscherm gaan zitten Naikan doen. Ik was in vergelijking met de eerste dag al veel beter gewend aan het zitten nadenken achter een kamerscherm. Terwijl de tijd rustig verder kabbelt, op je eentje volledig geconcentreerd jezelf in je verleden terug oproepen. Het werd middag, en het werd avond. Ik had nog altijd niet het gevoel dat ik er iets van snapte. Ik kreeg wel het gevoel dat ik feiten uit het verleden heel lichtjes, of heel onduidelijk, bijna als iets nieuws, begon te ontdekken.

De ommekeer

Het leven achter mijn kamerscherm begon ik ook wel fijn te vinden. Ik denk dat het vanaf dan is dat mijn activiteit veranderde van denk-activiteit naar onderzoek. Ik denk dat het ook het moment was waarop ik begon te snappen wat Naikan was: ononderbroken onderzoeken hoe je eigen verleden geweest is, en door de spiegel van je eigen leven naar jezelf kijken vanuit het standpunt van de andere.

Ik denk dat het tijdens de derde dag intensieve Naikan was. Ik zat zoals altijd mijzelf in het verleden te onderzoeken, en plots snapte ik dat een bepaalde gedachte die ik tot nu toe altijd in mijn binnenste meegedragen had eigenlijk iets geweest was dat de andere persoon mij voor mijn eigen goed gezegd had.

Toen ik me daarvan bewust werd zakte ik weg in een gevoel alsof alles ineengestort was. De blokkage van ontevredenheid die ik tot nu toe was blijven opbouwen viel ineens in brokken uiteen. En dan kwam er een heel verfrissend gevoel over mij, alsof er een grote poort opengegaan was.

Ik had in heel mijn leven nog nooit zo'n innerlijke schok meegemaakt. Het was heel erg lang geleden, zo lang dat ik niet zou kunnen zeggen hoeveel jaren, maar ik weende dikke tranen.

Het antwoord was onverwacht eenvoudig

Na deze schokkende ervaring kon ik verder goed Naikan doen. En dan botste ik weer op het volgende onoplosbaar probleem.

Ik bleef een tijdje bezig met onderzoeken, denken en piekeren rond dat probleem. Maar ik kon geen oplossing vinden. Ik was waarschijnlijk aan het proberen om een sleutelwoord te vinden zoals ik dat met het vorige probleem gedaan had.

Ik sprak met de begeleider over de inhoud van mijn probleem. Ik kreeg de raad om niet te blijven redeneren rond mijn probleem, maar om het eenvoudig en open te benaderen, vanuit mijn hart.

Ik dacht goed na over de woorden van de begeleider en keek naar mijn probleem met mijn hart, zoals hij gezegd had. Het antwoord was onverwacht eenvoudig.

Als ik er nu aan terugdenk vraag ik me af hoe ik het zo ingewikkeld heb kunnen maken. Het ogenblik waarop ik het antwoord kreeg viel samen met het moment waarop ik besliste om op een eenvoudige en onbevangen manier te denken.

Ik had nooit gedacht dat Naikan zo'n groot effect op mij zou hebben. Het was werkelijk een verrassing.

Ik ga nu terug naar het dagelijkse leven in de maatschappij, maar ik denk dat ik Naikan zal blijven doen. Ik ben heel dankbaar jegens allen die hun tijd en deze omgeving ter beschikking gesteld hebben en het zo mogelijk gemaakt hebben dat ik Naikan kon doen.