Ouders en kinderen

幸福ニュース第６６３号「育児ノイローゼ解消© Shinko Oyama

Ik ben Naikan komen doen omdat mijn moeder me zei: "Het schijnt dat er iets bestaat dat Naikan heet, en dat het iets goeds is."

Ik vond over Naikan wat informatie op het internet zodat ik min of meer wist wat het betekende. Volgens die informatie zouden gevoelens van dankbaarheid jegens je ouders erdoor versterkt worden. Ik had er wel het gevoel bij dat het vanwege mijn moeder wel een beetje laat was om het daar nu over te hebben. Ik vond namelijk dat het iets te veel in haar voordeel leek te werken.

Maar omdat ik gemotiveerd was om mezelf te bevrijden uit de toestand waarin ik verkeerde, en in de hoop dat er misschien toch iets zou kunnen veranderen, als een drenkeling die zich aan een strohalm vastklampt, heb ik mij dan toch ingeschreven. 

Toen ik met mijn eerste dag Naikan begon voelde ik wel schrik bij de idee dat ik zeven dagen lang in een klein donker hoekje van mijn kamer achter een kamerscherm moest zitten nadenken. Ik vreesde dat ik gek zou worden.

Ik dacht ook voortdurend aan mijn twee kleine kinderen die ik bij mijn man achtergelaten had, en de eerste avond voelde ik mij geweldig eenzaam.

Maar naargelang ik Naikan bleef doen kwamen er meer en meer flitsen van inzicht en ik begon aan te voelen hoe kostbaar deze ervaring was: eens rustig en van niets of niemand gestoord, naar mezelf kunnen kijken.

Vooraleer ik hier Naikan kwam doen had ik graag bekomen dat moeder en vader zich meer om mij zouden bekommeren. Dat zij attent zouden zijn voor mijn toestand, en dat ze er mij zouden over aanspreken. Ik had er graag met hen over gesproken. Ergens had ik een gevoel van haat tegenover mijn ouders omdat ik meende dat zij altijd alles met geld wilden oplossen. 

Ik dacht van mezelf dat ik volledig aan mezelf overgelaten geweest was tijdens mijn opvoeding, omdat mijn ouders te druk bezig waren met hun zelfstandige zaak en met mantelzorg.

Ik dacht altijd dat de redenen waarom het niet goed met mij ging bij de anderen te vinden waren. Dat het niet goed met mij ging omdat mijn ouders mij tijdens mijn studiejaren aan de lagere middelbare school veel te veel onder druk gezet hadden om te studeren, en omdat ik daardoor niet de kans gekregen had om te spelen en om vrienden te maken, en omdat ik teveel op mijn tanden had moeten bijten.

Ik had een sterk gevoel van spijt omdat ik dacht dat mijn jeugdjaren verknoeid geweest waren door de schuldgevoelens waar ik onder geleden had. Tijdens mijn Naikan werd ik ook door dat soort gevoelens overvallen.

Toen ik echter de berekening maakte van de kost van mijn opvoeding en daarbij tot de vaststelling kwam dat de maandelijkse kost tijdens mijn jaren aan de universiteit ongeveer 200.000 Yen (1.700 EURO) was, schrok ik mij een bult. Ik werk nu voltijds en mijn netto loon bedraagt maar 130.000 Yen (1100 EURO).

Werken terwijl je ook kinderen grootbrengt is een hele prestatie, en ook al vind je het werk leuk en doe je het graag, er is toch altijd die belasting van de stress van het werk die er mee gepaard gaat.

Toen ik mij bewust werd van de moeizame inspanningen die achter die geldsommen scholen, en dat mijn ouders elke maand een bedrag aan mij gespendeerd hadden dat hoger lag dan mijn huidig loon, realiseerde ik mij met hoeveel zorg en liefde zij mij bejegend hadden, en ik kon mijn tranen niet bedwingen.

Mijn ouders hadden er elke maand 200.000 Yen voor over gehad om mij naar de universiteit te laten gaan terwijl zij zelf steeds moesten vechten tegen de stress van mantelzorg en het werk in hun zaak die elke dag over kop kon gaan. Zij hadden voor hun eigen hobbies en ontspanning bijna geen geld over gehad, omdat ze alles in mij investeerden.

Ik had tot nu toe altijd gedacht dat ik door mijn ouders gebruikt werd in functie van hun eigen maatschappelijke positie, de goede naam, hun eigen ego. Maar nu begreep ik dat zij, indien dat hun enig motief was, nooit zoveel geld daarvoor hadden kunnen uitgeven, en ik realiseerde mij voor het eerst hoe groot de liefde van mijn ouders voor mij geweest was.

Ik had altijd gedacht dat alles wat mijn ouders voor mij deden gemotiveerd was door hun verlangen dat ik dan later voor hen zou zorgen, dat zij het deden uit eigenbelang. Nu besef ik dat ik wel een erg verdraaide manier van denken gehad heb. 

Ook in de relatie met mijn man was het niet anders. Ik had enkel oog voor alles wat hij niet voor mij gedaan had, en ik had niets dan kritiek op hem gehad. Ik hield mij zelf voor dat al mijn problemen allemaal de schuld van mijn man waren.

En dan tegenover mijn kinderen: dat het grootbrengen van kinderen zo moeilijk is, dat alles niet gaat zoals je het je idealiter zou wensen, dat ze allergieën hebben, en dat ik niet op mijn ouders kan terugvallen hoewel ik onwennig ben in de opvoeding van mijn kinderen, ... ik vergeleek mij met andere mensen in mijn omgeving, ... Ik was ontevreden. 

Ik had geen oog voor het feit dat het mij gegeven was dat ik mijn kinderen kon opvoeden, geen oog voor de vreugde die mij geschonken was, en ik zat altijd maar vol schrik over de toekomst na te denken, ik had 'moederschapsneurose' (post-natale depressie).

In mijn relatie met mijn ouders, mijn man en mijn kinderen heb ik mij nu gerealiseerd hoe groot de geschenken zijn die ik gekregen heb, en hoe groot de liefde is van al die mensen, die de hele tijd mijn egoïsme hebben moeten verdragen. 

In het vervolg wil ik mij er met een nieuwe ingesteldheid voor inzetten om iets terug te doen voor al de mensen die voor mij gezorgd hebben.

Ik wil door het leven gaan met een houding van aanvaarding tegenover alles wat gebeurt, ik wil oog hebben voor alle kleine gelegenheden van geluk en vreugde, en met een hart vol zachtheid met iedereen en alles omgaan.

Ik ben iedereen die deze week Naikan voor mij mogelijk gemaakt heeft ontzettend dankbaar.