Naikan van een vijftienjarige leerling 

幸福ニュース（しあわせニュース）第664号　2015年10月15日© Shinko Oyama

Ik ben leerling in het lager middelbaar.

Omdat ik dikwijls niet op school verscheen stuurde mijn moeder mij naar de tempel.

In de tempel aangekomen moest ik meester Oyama volgen, en luisteren naar zijn uitleg over wat ik moest doen en waar ik moest op letten. Daarna ging ik naar mijn eigen kamer terug om onmiddellijk met Naikan te starten.

Naikan is het volgende: in een hoek van de kamer staat een kamerscherm opgesteld, en daarachter ga je op een gemakkelijke manier zitten. En dan ga je in chronologische volgorde, over telkens een periode in je eigen levensloop, jezelf onderzoeken over wat je in de relatie met je vader en moeder (1) van hen ontvangen hebt, (2)voor hen teruggedaan hebt, en (3) hoe je hen tot last geweest bent.

Ik begon dus de eerste dag met dat onderzoek in verband met mijn moeder. Eerst ging het over de periode vanaf mijn geboorte tot vlak voor het eerste leerjaar van het lager onderwijs. Dat was op de avond van de eerste dag, en omdat het in mijn kamertje zo heel erg stil werd voelde ik een sterke onrust.

Hoe dan ook, hoe zeer ik mij ook inspande om mij die zaken te herinneren, er kwam geen enkele herinnering in mij op. En bovendien, als ik er aan dacht dat ik dit soort zaken een hele week lang zou moeten doen, dan verdween alle motivatie. Ik ging achter mijn kamerscherm gewoon wat neerliggen, en aan allerlei andere zaken denken.

En toen hoorde ik op de gang voetstappen dichterbij komen. De deur ging open, en ik ging snel opnieuw mooi rechtop zitten voor het interview met meester Oyama. Maar ik kon die dag echt niets vertellen.

De tweede dag werd ik door de wekker wakker gebeld. In deze tempel moet je om halfzes opstaan, en 's avonds om negen uur slapen gaan. 's Morgens word je ook verwacht op een gebedsbijeenkomst in het hoofdgebouw van de tempel. Daarna is er even tijd om wat te poetsen, en dan krijg je ontbijt. Daarna begin je opnieuw met Naikan.

Ik kon mij absoluut niets herinneren over mijn moeder van in de periode toen ik op de lagere school zat. Uit de periode in het lager middelbaar kon ik mij enkele gelegenheden herinneren waarbij ik haar last berokkend had. 

Ook over mijn vader kon ik mij bijna niets herinneren. Ik herinnerde mij alleen dat hij mij na de voetbaltraining kwam ophalen om naar huis te gaan. Uit de tijd van het lager middelbaar herinnerde ik mij alleen maar dat hij mij uitschold om mij terecht te wijzen.

Op de derde dag deed ik voor de tweede keer Naikan over mijn moeder. En dan kon ik mij zaken herinneren die mijn moeder voor mij gedaan had toen ik naar de lagere school ging. Zij heeft voor mij eten gemaakt, en de was gedaan, dat soort alledaagse zaken.

Ik had over dat soort zaken nog nooit eerder nagedacht, maar nu bleven ze de een na de andere in mijn herinnering opkomen. 

Op de vierde dag slaagde ik er ook in om mij zaken te herinneren over mijn vader. Ik begon er over na te denken dat hij iedere dag voor ons gezin naar zijn werk ging.

Op de vijfde dag begon er iets in mijn hart te veranderen.

Tijdens Naikan over mijn moeder rekende ik uit hoe dikwijls zij vanaf mijn geboorte tot op heden iets voor mij gedaan had, en ik schreef dat op een blad papier. Voor mijn vader berekende ik ook hoeveel geld ik ongeveer gekost had, en ik schreef dat ook op.

Toen ik na dit onderzoek betreffende moeder en vader naar mijn nota's keek zag ik dat mijn moeder tijdens mijn leven al ongeveer veertigduizend keren iets voor mij gedaan had. Dat niet alleen, zij heeft heel veel gedaan, werk, de was, de maaltijden, enzovoort, alle soorten dagelijkse dingen. Toen ik dat zag en bedacht dat moeder al die zaken die ik tot nu toe vanzelfsprekend gevonden had allemaal voor mij gedaan had, bedacht ik dat ik voor elk van de dingen die moeder voor mij doet eigenlijk dankbaar zou moeten zijn.

Betreffende mijn vader begon ik ook te begrijpen hoe hij tot op heden voor mij twintig miljoen Yen (150.000 EURO) gespendeerd had. Zo leerde ik dankbaar te zijn voor alles wat mijn ouders voor mij doen.

De zesde dag concentreerde ik mij op de herinneringen uit de periode op de lager middelbare school. Ik realiseerde mij dat er in elk geval iets niet juist was aan mijn instelling en mijn spijbelen, en ik begon te begrijpen wat mijn ouders van mij verlangen.

Op de zevende dag was ik eerlijk gezegd zenuwachtig omdat ik mijn ouders opnieuw zou ontmoeten. Ik vroeg mij af of ik werkelijk zelf zou kunnen veranderen? Dat speelde door mijn hoofd terwijl ik deze gedachten hier neerpende.

Wat Naikan voor mij betekend heeft is dat ik de echte gedaante van mijn eigen binnenste heb leren kennen. Ik ben dit hier nu aan het schrijven, maar als ik geen Naikan zou gedaan hebben zou ik nu waarschijnlijk met mijn smartphone aan het spelen geweest zijn.

Maar doordat ik Naikan gedaan heb, heb ik nu de indruk dat ik op mijn manier begrepen heb wat mij nu te doen staat. Ik hoop dat wanneer ik terug thuis ben, mijn ouders zullen zeggen: "Hij is echt veranderd hé?"