Een depressieve CEO doet Naikan (M. 37j.)

幸福ニュース 346号より© Shinko Oyama

De aanleiding om Naikan te komen doen was dat ik een depressie gekregen heb, en dat ik ondanks mijn positie als CEO van ons bedrijf sinds vorig jaar niet meer ben gaan werken. Bovendien ben ik in die periode - tijdelijk, nu niet meer - verslaafd geraakt aan Pachinko (Japans kansspel).

Mijn vrouw was enorm bezorgd en zocht op het internet naar therapieën tegen depressie en tegen Pachinkoverslaving, en zo kwam ze in contact met Naikan. Ik dacht dat het een goede gelegenheid zou zijn om "mijn ziel eens een wasbeurt te geven", en dat het een interessante manier zou zijn om een nieuw leven te beginnen, en zo heb ik me ingeschreven voor een week Naikan.

Toen ik hier op de eerste dag aankwam was ik zeer onzeker, en ik dacht er zelfs aan om een uitvlucht te bedenken om terug naar huis te kunnen gaan. Zou ik dat aankunnen, hele dagen stil zitten en nadenken?  Ik maakte me ook zorgen of ik hier niet in een nog diepere depressie zou wegzakken, maar nu deze week afgelopen is kan ik niet anders dan zeggen dat ik blij ben dat ik gekomen ben. En blij dat ik niet naar huis gevlucht ben. Na deze ervaring met Naikan is het eerste wat ik moet schrijven, dat ik ontdekt heb hoe erg egocentrisch ik tot nu toe geleefd heb.

Ten aanzien van mijn moeder leerde ik zien hoe zij mij als een goed gezond kind op de wereld gezet heeft, me met moedermelk opgebracht heeft, en al die jaren dagelijks voor drie maaltijden gezorgd heeft, plus de was en alle zorg en ondersteuning. Ik mocht bovendien verder studeren. Tot nu toe vond ik dat allemaal vanzelfsprekend, maar door Naikan ben ik gaan inzien hoe massaal de hoeveelheid liefde is die moeder in mij geïnvesteerd heeft.

Van mijn kant heb ik al die jaren van die goedheid geprofiteerd, al is dat ook wel een beetje omdat vader een verschrikkelijk strenge man was. Ik kan me herinneren hoe ik telkens als ik een probleem had bij moeder ging aankloppen om hulp.

Toen ik Naikan deed over moeder in de periode van mijn eerste jaren in de middenschool herinnerde ik me hoe ik elke dag thuis kwam met sportkledij die na mijn spel honkbal helemaal onder de modder zat, en hoe moeder die telkens zonder één keer te klagen weer proper waste, en als er iets gescheurd was, dat terug naaide zonder iets te zeggen. En ik, ik schreeuwde haar toe dat ze niet naar de sportwedstrijd mocht komen kijken. Als ik daar nu aan terugdenk vind ik het zelf vreselijk, en het is pijnlijk als ik me probeer voor te stellen hoe eenzaam dit haar moet gemaakt hebben.

Ook toen ik afgestudeerd was van de middenschool belde ik bij elk probleem naar mijn moeder om haar hulp te vragen. Meestal was dat om geld vragen. Ik had nog twee broers en ons bedrijf zat in die tijd in moeilijke papieren, en ik denk dat ik haar op die manier dikwijls in de problemen gebracht heb.

Vanaf nu wil ik anders leven, niet meer zo profiteren en op haar steunen zoals ik altijd al gedaan heb; ik wil haar niet meer tot last zijn. Ik denk ook wel dat ze voor een stuk op mij rekent, en ik wil maken dat ik haar wensen kan helpen realiseren. Ik wil voor de rest van haar dagen dicht bij haar wonen en voor haar iemand zijn bij wie ze kan gerust zijn en op wie ze kan rekenen.

Wat mijn vader betreft moet ik toegeven dat ik hem altijd gehaat heb. Toen ik een klein kind was kwam hij 's avonds altijd heel laat naar huis, en wanneer hij dan gedronken had sloeg hij ons moeder, of sloeg hij zijn kinderen. Ik had van mijn vader alleen maar schrikwekkende beelden in mijn herinnering. Maar door Naikan te doen heb ik geleerd dat ook in die bange kindertijd vader eigenlijk van alles voor ons gedaan had.

Na mijn studies werkte ik in het bedrijf dat door mijn vader gerund werd, maar vanwege mijn hatelijke gedachten vanuit mijn kindertijd deed ik niets anders dan tegenwerken. Stel dat ik toen met mijn vader omgegaan was met de instelling die ik nu na deze week Naikan heb, dan zou ons bedrijf met zekerheid terug goed gekomen zijn.

Ook nadat ik de positie van CEO ingenomen had heeft mijn vader mij altijd geholpen als er iets was. Nu voel ik niets dan spijt, en ik vind het zo jammer dat ik toen, in de periode waarin we samen in het bedrijf zaten, helemaal geen oog had voor de inzet van vader. Vanaf nu wil ik onbevooroordeeld luisteren naar de mening van mijn vader, en als er iets is waarmee ik hem kan helpen wil ik dat ook voor hem doen. Net zoals met moeder wil ik de rest van zijn dagen dicht bij hem wonen, en voor hem iemand worden waar hij kan op rekenen.

Wat mijn vrouw betreft ben ik opnieuw gaan beseffen dat mijn huwelijk met haar de beste beslissing was die ik ooit genomen heb. Ik leerde inzien hoe zij niet alleen aan mij maar ook aan de kinderen altijd een diepe en standvastige liefde is blijven geven.

Sinds vorig jaar ben ik geconfronteerd met de ziekte die depressie heet, en zo was ik wel al stilaan bewust geworden van de liefde die de mensen in mijn omgeving aan mij gaven, maar met de ervaring van Naikan is dat besef van die liefde weer veel intenser geworden. Ik heb heel veel ontdekkingen gedaan en het was een heel erg kostbare ervaring. Ik stond hoe dan ook voor de start van een nieuw leven, maar Naikan is ook op dat gebied een duwtje in de rug geweest.

Ik ben u heel dankbaar, ook voor de inzichten die u mij meegaf : "Lijden is de poort naar geluk. Het belangrijkste is de manier waarop we met iets omgaan. De ziel maakt dat de ziekte kan komen. De ziekte is een kans voor de ziel om hogerop te klimmen."  Ik houd deze zaken in gedachten terwijl ik mijn nieuw leven start.

Ik ben alle medewerkers hier heel dankbaar voor alles. Als ik nog eens de gelegenheid heb wil ik nog eens terugkomen voor een week Naikan. Dank u wel allemaal.