Naikan van iemand die herinneringen aan geweld meedroeg

Kouofuku news 641© Shinko Oyama

De aanleiding die mij deed beslissen om Naikan te doen was de raad die ik van iemand gekregen had om mijn verleden te aanvaarden en mijn ouders te vergeven.

Ik heb tot nu toe in mijn leven heel dikwijls problemen gehad in mijn relaties met andere mensen. Ik heb ook nooit kunnen te weten komen wat daarvan de oorzaak wel kon zijn.

Ik ben altijd iemand geweest die kwaad wordt als iets niet gebeurt zoals ik het zelf zou willen hebben. Wanneer iemand iets doet waar ik mij niet goed bij voel, komen er in mij gevoelens van woede en haat op. En als ik van iets overtuigd ben dring ik dat op aan de andere mensen.

Op zekere dag hoorde ik van iemand dat mensen die tijdens hun opvoeding het slachtoffer geweest zijn van gewelddadig gedrag vanwege hun ouders dit trauma blijven meedragen, en daardoor als volwassene zelf ook problemen hebben in hun relaties met anderen.

Ik heb altijd geleefd met de pijnlijke herinnering aan het feit dat mijn ouders mij ten tijde van de basisschool geslagen hebben om mij tot harder studeren aan te zetten. Bijgevolg leefde ik ook in de overtuiging dat de oorzaak voor mijn mislukken op relationeel gebied kon te vinden zijn in het geweld dat mijn ouders mij aangedaan hadden.

Echter, ook al zou het geweld vanwege mijn ouders tegen mij inderdaad de oorzaak van mijn problemen zijn, ik was mij er ook wel van bewust dat dit feiten uit het verleden waren, feiten die dus op zich nooit meer konden uitgewist worden. Ik ben dan gaan proberen uit te zoeken op welke manier mensen die tijdens hun opvoeding geweld vanwege hun ouders ondervonden hadden zich zouden kunnen bevrijden van dat trauma.

Ik kocht over dat onderwerp verschillende boeken en las op het internet de websites van mensen die hetzelfde probleem meesleepten.

Ik werd mij er van bewust dat we één punt gemeenschappelijk hadden. Dat was: "Het verleden aanvaarden en je ouders vergeven." Maar ik kon dat toch niet echt ten diepste begrijpen en in mij laten doordringen. Ik meende dat zoiets gewoon niet mogelijk was.

Terwijl ik verder zocht of er misschien ook nog een andere methode zou kunnen bestaan, stootte ik op het woord "Naikan."

Ik had nog nooit iets over Naikan gehoord, maar toen ik er over las en meende te begrijpen dat Naikan een zeer goed werkende methode is, besloot ik deze methode te proberen. Ik vond het adres van de Rengein Tanjouji tempel van Kumamoto en ik schreef me in voor een week Naikan.

Ik was natuurlijk ook wel ongerust. Ik zou betreffende die ouders die ik niet kon vergeven moeten onderzoeken wat ze voor mij gedaan hadden, wat ik teruggedaan had en hoe ik hen tot last geweest was, en dat was nu eens iets waarvan ik dacht dat het werkelijk onmogelijk zou zijn.

Bovendien, stel dat ik zoiets zou doen, zou er dan niet iets heel fundamenteels binnen in mezelf kapot gaan? Ik was hierover ongerust.

Met veel twijfels en ongerust hierover, maar toch ook met de verwachting dat ik misschien, wie weet, zou kunnen veranderen, ben ik aan mijn week Naikan begonnen.

Ik moest dus betreffende mijn moeder onderzoeken wat zij voor mij gedaan had, wat ik voor haar teruggedaan had en hoe ik haar het leven moeilijk gemaakt had, en dan de inhoud van wat ik gevonden had rapporteren. En ik kon inderdaad stilaan meer en meer feiten en toestanden uit het verleden die ik al lang vergeten was, terug oproepen, en me ervan bewust worden.

Ik werd mij ervan bewust dat mijn vader en mijn moeder mij niet geslagen hadden met de bedoeling om mij te pijnigen, maar dat zij dit deden omdat zij hun uiterste best deden om mij te helpen om mijn plaats te vinden op school en in de maatschappij.

Ik kreeg het gevoel alsof er binnen in mijn hart een muur wegsmolt. Ik bleef in mezelf de idee terug ophalen dat zij dat gedaan hadden om goed te doen voor mij, en ik voelde hoe de spanning uit mijn lichaam wegvloeide.

"Dat is het antwoord!" dacht ik. Ik voelde mij hierbij heel erg beklagenswaardig omdat ik dit niet ingezien had, en ik was vol gevoelens van schaamte.

Vandaag is de laatste dag van mijn Naikanweek, en ik voel me super lekker. Ik voel me van een gewicht bevrijd.

Ik ben nu ook terug in staat om de verwachting te koesteren dat ik misschien van nu af ook zal kunnen veranderen wat betreft mijn relaties met andere mensen. 

Ik dank iedereen die mij in deze week Naikan geholpen en bijgestaan heeft. Ik zal vanaf nu mijn uiterste best doen om een mens te worden die voor alles dankbaar kan zijn en die teruggeeft voor alles wat hij gekregen heeft.

Dank u wel ook voor de lekkere maaltijden elke dag!