Naikan over mijn vrouw en mijn zonen (M. 45j.)

Taikendan 6 © Shinko Oyama 

Toen ik het woord "Naikan" hoorde werd ik in het begin door twee gevoelens tegelijk bewogen: een gevoel van 'heimwee naar' en een gevoel van 'dat moet hard zijn.' Ik had namelijk lang gelden in de boekhandel toevallig ooit eens een boek over Naikan gekocht. Ik moet dan ongeveer 29 jaar geweest zijn. 

Ik herinner me dat ik in die periode ongeveer twee weken lang elke morgen voor het begin van mijn werk een uur in Naikan-meditatie gezeten had. Het was toen natuurlijk iets wat ik op mijn eigen manier deed, op basis van iets wat ik in een boek gelezen had, en het was niet te vergelijken met deze week Naikan, maar ik herinnerde me toch nog dat mij toen voor het eerst de ogen opengegaan waren voor alles waarvoor ik ten aanzien van vader en moeder, andere gezinsleden en collega's dankbaar kon zijn.

Ik was namelijk iemand die van zichzelf dacht dat hij op elk gebied wel "speciaal" was, iemand met overdreven veel zelfvertrouwen en een hoge dunk van mezelf.

En nu in deze week ben ik mij er meer dan mij lief was van bewust geworden dat ik in die voorbije 16 jaren tegenover bepaalde mensen, vooral de mensen die voor mij het belangrijkste geweest zijn, echt alle gevoel van dankbaarheid vergeten was. In mijn eigendunk denk ik dat ik van alles voor hen doe, terwijl ik ze eigenlijk pijn doe. Dit geldt voor mijn vrouw en voor mijn twee zonen.

Mijn oudste zoon werd tien jaar geleden in een verkeersongeval zwaar gewond en was een tijd in heel kritieke toestand. Mijn vrouw was daardoor zo hard geschrokken dat ze, net zwanger, bijna ons tweede kind verloren had. Ik heb toen onze oudste een week lang verzorgd, hem op zijn bed in mijn armen gehouden en er uit volle kracht voor gebeden. Ik weet niet of die gebeden hun effect gehad hebben, maar onze oudste is hersteld, en bovendien is mijn vrouw goed en wel moeder kunnen worden van onze tweede zoon.

Sinds die tijd van het ongeval met onze oudste zoon en de bijna verkeerd gelopen zwangerschap van onze jongste heb ik mezelf een houding aangemeten van weldoener. Ik had de houding van: "ik ben degene die voor jullie gezorgd heeft." Ik stelde me op als iemand waar die anderen bij in de schuld stonden. Vooral ten aanzien van mijn vrouw leefde ik in de illusie dat het vanzelfsprekend was dat zij kinderen baarde en die opvoedde, en dat zij mij ten dienste stond.

Zo was ik niet te beroerd om ook in het bijzijn van de kinderen aan mijn vrouw verwijten te maken, te zeggen dat haar kookkunst niets waard was, en dat ze lomp of stom was. Wij zijn 11 jaar en 10 maanden gehuwd maar het grootste deel ervan, wel 10 jaar, heeft mijn vrouw het met mij uitgehouden en heeft zij alles verdragen.

Vanaf vandaag doe ik dag per dag mijn uiterste best om de schuld die ik in de laatste tien jaar opgebouwd heb in de loop van mijn leven terug te betalen.

In deze ene week Naikan zijn mijn ogen opengegaan voor één belangrijk thema. Ik heb er geen benul van hoeveel mensen er door mij gekwetst geworden zijn of hoeveel mensen ik ongelukkig gemaakt heb. Het minste wat ik kan doen is er elke dag voor zorgen dat ik aan de mensen die ik nog ontmoet heling aanbied in de plaats van kwetsuren, en geluk in de plaats van ongeluk. Ik schrijf dat hier nu wel zo, maar ik ben waarschijnlijk nog niet vrij van hoogmoed. Het enige wat ik kan doen is vertrekken vanaf hier en nu.

Een heel grote dankuwel gaat naar iedereen die voor mij deze kans mogelijk gemaakt heeft. Aan iedereen van de tempel en van de Naikanpraktijk, dankuwel.

Ik had een afspraak met de begeleider dat ik het roken zou beperken tot één sigaret na elke maaltijd. Maar ik ben tot gisteren tegen de afspraak in blijven roken, op mijn kamer, op het toilet, en in de Naikanruimte. Alles werd me groothartig vergeven. Door deze Naikan zijn mijn ogen open gegaan voor het feit dat ik mezelf helemaal niet kende en dat ik veel mensen tot last geweest ben.

Ik heb door Naikan geleerd hoe dom en ondankbaar ik geweest ben in mijn omgang met mijn ouders, mijn echtgenote en mijn twee zonen. Ik wil nog Naikan doen over de relaties met andere mensen, om in de toekomst beter na te denken over wat ik doe en hoe ik het doe. Ik hoop zo de inzichten van Naikan tot een deel van mijn dagelijks leven te maken.

Ik zal nog wel in de problemen raken, maar ik wil iemand worden die beter voor zichzelf zorgt dan ik tot nu toe gedaan heb, iemand die dankbaar kan zijn voor alles. Nogmaals, mijn welgemeende dank!