Dit is een evaluatie/getuigenis van iemand die één maand Naikan per e-mail deed. De eerste dag van die maand was een ééndags-Naikandag.

  © Shinko Oyama 

"Mijn maand e-mail Naikan zit er bijna op. Het maakt dat ik me nu lichtjes eenzaam voel. Wat heeft die maand voor mij betekend?

Ook al had ik mij op eigen initiatief ingeschreven voor deze maand Naikan via e-mail, toch bleef ik mij tot op de morgen van de eerste dag afvragen wat voor goeds er zou kunnen voortkomen uit het terugkijken naar mijn verleden in relatie met mijn ouders, familie en vrienden, of uit het mij proberen te herinneren wat ik van hen ontvangen heb?

De maand begon met een dag meditatie, een ééndags-Naikan. Deze herinneringsoefeningen stonden op het programma.

Ik dacht ook niet echt dat ik door Naikan te doen, zou bevrijd worden van het probleem waar ik al die lange jaren mee te kampen had. Maar ik wilde het wel eens een kans geven. Ik had dus mijn twijfels. Ik had immers geen goede herinneringen aan mijn kindertijd. Ik herinnerde mij bijna uitsluitend de vele conflicten en ruzies tussen mijn ouders onderling.

Maar toch gebeurde er iets: terwijl ik op die eerste Naikandag beetje bij beetje de herinneringen aan dat verleden terug kon beginnen oproepen, kwam bij mij de volgende gedachte op: "Dat ik als kind de kans gekregen heb om allerlei bijlessen te volgen, dat was mogelijk omdat vader elke dag ging werken om ons gezin te onderhouden."

Tegelijkertijd besefte ik ineens dat ik altijd gedacht had dat "vaders mensen zijn die werken om hun gezin te onderhouden", maar dat dat allemaal niet zo vanzelfsprekend is! Vanaf dat ogenblik gingen mijn ogen meer en meer open voor allerlei aspecten van mijn relatie met mijn vader.

Ik heb lange tijd tegenover mijn vader woede gevoeld, en haat. De relatie met mijn vader is altijd heel moeilijk geweest. Ik dacht altijd dat hij "niets voor mij gedaan heeft wat een normale vader zou moeten doen." Maar, hoewel onze relatie heel stroef verliep, is hij toch maar elke dag gaan werken en heeft hij ervoor gezorgd dat er in ons gezin brood op tafel kwam.

Ik leefde voorheen ook met de idee dat vaders nu eenmaal zo zijn, en dat geld of financiële steun geen 'liefde' is. Door er op die manier over te denken was ik niet in staat om oog te hebben voor de liefde van mijn vader, hoewel die liefde zich vlak voor mijn neus afspeelde.

Dank zij mijn vader die ging werken en in ons onderhoud voorzag, heb ik kunnen naar school gaan en kon ik een leven leiden zonder belemmeringen. Dat is allemaal zonder twijfel te danken aan de liefde van mijn vader.

Toen ik eenmaal dit besef kreeg werd ik overvallen door een gevoel van schuld, omdat ik nooit oog gehad had voor zijn liefde. Ik kreeg ook een sterk gevoel van dankbaarheid. Ik kon mijn tranen niet inhouden.

Als ik dan dacht vanuit het standpunt van vader zelf, kon ik aanvoelen hoe hij waarschijnlijk al die tijd heel erg eenzaam moet geweest zijn. Die gedachte was voor mij bijna ondraaglijk.

Tijdens deze periode van één maand email-Naikan was mijn vader met een diagnose van schizofrenie opgenomen in een ziekenhuis. Naarmate ik verder Naikan bleef doen en mijn gedachten en houding tegenover mijn vader veranderden, bleek dat er ook bij mijn vader zelf verandering begon op te treden. Dat was werkelijk een blijde verassing.

Hij was 7 maanden lang in afzondering op een eenpersoonskamer moeten blijven vanwege zijn afwijkend gedrag, maar in de periode van mijn Naikan-per-mail hield zijn eigenaardig gedrag op. Er kwam meer en meer verbetering. Hij is nu naar een gewone meerpersoonskamer overgebracht, en hij is veel kalmer geworden. Het personeel is ook positief verrast over die goede wending.

Ik zie nog voor mijn ogen hoe vader aan het einde van mijn ziekenhuisbezoek mijn naam riep en mij glimlachend stond uit te wuiven. Het was de eerste keer sinds mijn geboorte dat ik vader met zo'n lachend gezicht gezien heb .

Wij hebben elkaar heel lang niet in de ogen kunnen zien en we konden met elkaar geen normale conversatie voeren. Maar het lachend gezicht mijn vader die ik altijd zo gehaat had is iets wat mij ontegensprekelijk een gelukkig gevoel gaf.

Vanaf die dag blijft mij een rustig en kalm vervuld gevoel bij. Misschien is dat het gevoel dat men bedoelt met het woord "geluk".

Wanneer wij vastleggen wat geluk is en hoe het eruit moet zien gaan we denken dat alles wat buiten deze beperkte definitie valt "ongelukkig" moet zijn. En ik denk dat hier de reden ligt waarom we nooit in staat zijn om oog te hebben voor het geluk dat zich vlak onder onze neus afspeelt.

Doorheen deze maand met Naikan heb ik veel geleerd. Ik heb verschillende malen mijn ogen opengetrokken betreffende bepaalde aspecten van mijn leven. Volgende punten zijn mij als heel belangrijke inzichten bijgebleven:

•      Ik had tot nu toe mijn ogen enkel gericht op alles wat ontbrak of wat ik niet gekregen had, en ik was vol verlangen en leed daaronder.

•      Ik beschouwde het feit dat ik mijn leven zonder enige materiële beperkingen kon leven en alles wat ik van mijn vader en mijn omgeving kreeg als vanzelfsprekend en ik was niet in staat om tot enig gevoel van dankbaarheid te komen.

•      Door mijn vooringenomenheid en mijn gevangen zitten in mijn eigen ideeën heb ik zelf mijn eigen lijden veroorzaakt.

•      Ik heb voor het feit dat ik niet gelukkig was altijd de schuld bij anderen gelegd. Voor alle "ongelukkige" gebeurtenissen in mijn leven legde ik onbewust de schuld en verantwoordelijkheid bij anderen. Maar mijn eigen leven is iets wat ik zelf vorm gegeven heb, en de verantwoordelijkheid ervoor ligt bij geen ander dan mezelf.
  

     Door een ander gezichtspunt in te nemen, door op een andere manier naar de dingen te kijken, kan je zowel gelukkig als ongelukkig worden. Terwijl ik Naikan deed waren er ook dagen waarop ik het niet meer zag zitten of waarop ik me down voelde. Maar naarmate ik leerde dat ik een ander standpunt kan innemen ben ik nu beter in staat om sneller uit mijn donkere gedachten op te rijzen. Doordat ik nu in staat ben om op een andere manier naar de wereld te kijken verval ik niet meer in lange perioden van zwartkijken en moedeloosheid.

Ik heb jaren lang geprobeerd om met verschillende therapieën en methoden vrij te worden van het lijden dat me plaagde. Ik vond dan wel af en toe tijdelijke verlichting, maar ik viel daarna telkens heel snel terug in mijn gewoonlijke toestand.

In de periode waarin ik Naikan ben blijven doen is die harde brok die lange jaren op de bodem van mijn hart aanwezig geweest was gesmolten!  

Ook verdwenen zijn de dagelijkse angstdromen en het onaangenaam gevoel in mijn maag waarmee ik elke ochtend opstond. Dit is werkelijk tegen alle verwachting in!

Ik deed ook Naikan tegenover andere onderwerpen dan de mensen en relaties in mijn leven. Ik deed Naikan over mijn ogen, mijn tanden, de plaats waar ik vorig jaar een operatie liet uitvoeren, mijn geliefde muziekinstrumenten en mijn werk. Dat is allemaal heel betekenisvol geweest .

Ik heb een hele maand lang elke dag Naikan per e-mail kunnen volhouden omdat ik elke dag reactie en aanmoediging kreeg van mijn begeleider, en ik ben daar zeer dankbaar voor. Naikan is fantastisch omdat je er geen instrumenten of hulpmiddelen voor nodig hebt en je het altijd en overal kan doen. En omdat je op eigen kracht tot inzichten kan komen door terug te denken aan de werkelijk gebeurde feiten van je eigen huidige leven. Omdat je zelf tot inzicht komt begrijp je iets ook echt vanuit je hart, en ik denk dat hier de reden te vinden is waarom échte genezing mogelijk wordt.

Ik ben van plan om verder Naikan te doen, op eigen kracht. Bij gelegenheid zou ik ook heel graag eens een week intensieve Naikan willen doen.

Ik zou Naikan sterk willen aanraden aan iedereen die hetzelfde soort lijden doormaakt als ikzelf, aan mensen die zich vermoeid voelen, aan mensen die lijden onder moeilijk lopende relaties met andere mensen, of aan mensen die, zoals ik, een zieke persoon in hun gezin hebben.

Als er iemand op de werkplaats depressief is, of als vrienden of kennissen problemen hebben in hun relaties, hoop ik dat ik die mensen in hun nood een beetje kan helpen door met hen te praten vanuit mijn ervaring over Naikan.